WONEN IN ITALIË – Pierre
Het leven zit vaak vol verrassingen en niet zelden onaangename. Maar soms gebeurt er toch opeens iets leuks.
Ik heb in mijn column van vorige week verteld dat na het vertrek van mijn logé's er een lange dunne Belg bij mij aanklopte die eruit zag als een verzopen kat.
Ik stuurde hem door naar de bar omdat ik nog niet was aangekleed en het een puinhoop in m'n keuken was.
De volgende ochtend rond dezelfde tijd werd er opnieuw op mijn voordeur geklopt.
Ik deed open en daar stond dezelfde jongen voor de deur, maar nu gedoucht, opgedroogd en in frisse sportkleren.
Nu liet ik hem wel binnen en ging koffie zetten. Hij stelde zich voor als Pierre en begon te vertellen hoe hij de dag daarvoor in de bar was ontvangen.
In de stromende regen kwam hij er aan en werd verwelkomd door een vrolijk gezelschap dat een verjaardag aan het vieren was.
Toen hij vertelde, dat hij een kamer zocht,
werd de koster van de kerk opgetrommeld. Die regelde een kamer voor hem boven de bar (de bar is namelijk van de kerk). Kamer met douche en toilet voor 15 euro. Hij besloot meteen nog een dagje te blijven.
Na zijn koffie te hebben opgedronken, vertrok hij. Hij ging lopen.
Toen ik om vijf uur bij de bar aankwam voor de vrijdagmiddagborrel zat Pierre aan een tafeltje uit te blazen. Hij had er 40 km. opzitten.
Ik ging bij mijn vrienden zitten. Even later kwam hij vragen of we er zo nog waren. Hij ging namelijk even douchen en zich omkleden.
Hij was al snel terug en kwam bij ons zitten. Hij vertelde dat hij in Brussel woonde en waar hij werkte.
Toen vroeg hij aan één van onze tafelgenoten of die een foto van mij en hem samen wilde maken. Tiber maakte een foto van ons.
Toen ik wegging en afscheid van hem wilde nemen, vroeg hij of hij me de volgende dag nog zou kunnen zien. We spraken af op zaterdagmorgen half 12.
We gingen binnen zitten en hij begon volop over zichzelf te vertellen. Dat hij met zijn zus, een nichtje en een paar vrienden in een groot herenhuis in het centrum van Brussel woonde.
En dat hij politiek actief was. Hij hoorde bij de oprichters van de partij Les Engagés. Hij vertelde me dat dat een centrum-partij is, die de mens centraal stelt boven geld en economische belangen.
Daarop begon hij me ook zijn levensvisie uit te leggen. Dat voor hem niet zijn werk centraal staat, maar dat hij zich vooral voor zijn naaste wil inzetten. Dat hij naast zijn werk en politieke activiteiten ook actief is in de daklozenzorg en betrokken is bij ander liefdadigheidswerk.
Ik luisterde vol belangstelling en vond het aandoenlijk dat hij juist mij had uitgekozen om zijn denkbeelden mee te delen.
Toen ik wegging, wilde hij telefoonnummers uitwisselen, want hij zou die middag vertrekken. Dan kon hij me ook de foto van ons tweeën toesturen.
Een paar dagen geleden stond er een nieuwe app in m'n telefoontje. Van Pierre. Met de foto en met zijn wens om heel snel in Mombarcaro terug te komen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
