WONEN IN ITALIË – De piazza leeft weer!
Wie zondag de piazza van Mombarcaro bezocht, moest zich even de ogen uitwrijven. Ruim twee maanden lag het plein er grotendeels verlaten bij, men klampte elkaar hoogstens even aan voor het postkantoor.
En nu...ik wil niet zeggen dat je over de hoofden kon lopen, maar het bruiste weer. Het terras voor de bar zat vol. Jeugdige dorpelingen zaten gezellig samen een biertje te drinken, toeristen wandelden in groepjes rond, bij het uitzichtpunt stonden tientallen motormuizen die de slingerende wegen van de Langhe in het weekend afraggen en ikzelf zat met Grazia, Manuela en de kinderen een ijsje te eten aan een tafeltje voor de bar. Er hing een uitgelaten sfeer, bekenden zwaaiden naar elkaar, riepen elkaar toe. Voor de bar stond een rij mensen met mondkapje om binnen iets te kunnen bestellen.
Ondertussen werd die lieve Bruna die bar-dienst had helemaal knetter van alle bestellingen. Iedere keer stormde ze de bar uit, een blad vol glazen voor zich uit torsend, als een speer naar één van de tafeltjes.
Het was deze week echt de week van de hervonden sociale contacten. Voor het eerst had ik weer iemand te eten, was ik zelf ergens te eten uitgenodigd, dronk ik met twee vriendinnen een aperitief bij de bar, en dit weekend ga ik voor het eerst weer uit eten in een restaurant!!!
Opeens, ook omdat het zo'n mooi weer is, ga ik iedere ochtend even koffie drinken op de piazza waar dan meestal enkele 'usual suspects' in de zon slap met elkaar zitten te ouwehoeren. Bij voorkeur over de start van het voetbalseizoen.
Vrijdag droeg de bar als sociale ontmoetingsplaats ook nog eens haar steentje bij aan mijn gezondheid. Wat gebeurde er? Op mijn gemak zat ik een cappuccino te drinken, toen Elisa opeens schreeuwde: "Christina je hebt een teek!" Ik moest eerst even denken: een 'zecca', dat was toch teek? Toen schrok ik. Dat rare witte kopje op m'n elleboog zat er al drie dagen. Rino die achter de bar stond, probeerde eerste hulp te verlenen met een vork uit de bar. Vervuld van goede bedoelingen, probeerde hij met de tanden van de vork de teek vast te pakken.
Precies op dat moment stapte Clara de dierenarts uit haar auto. Toen ze hoorde wat er aan de hand was, trok ze haar plastic handschoenen aan en trok ze resoluut en trefzeker het beest uit m'n arm.
"Clara krijg ik nou de ziekte van lyme?" vroeg ik benauwd. Terwijl ze het wondje met alcohol schoonmaakte, zei ze: "Welnee, 90 van de honderd teken hier zijn onschuldig. Alleen als de wond gaat ontsteken of als je koorts krijgt, heb je antibiotica nodig. Ik schrijf je een crème voor die je er twee keer per dag op moet smeren."
M'n ontspannen koffie-uurtje was voorbij, ik ging meteen die crème bij de apotheek halen. Toch fijn zo'n bar waar 's morgens iedereen komt om koffie te drinken, ook de dierenarts.
De grenzen gaan weer open! Enkele mannen die hier maanden als onbestorven weduwnaar rondwaarden, kunnen hun geliefde vrouwen en vriendinnen na het weekend van het vliegveld gaan halen. Er komen vluchten uit Amsterdam en Frankfurt aan. Met die laatste vlucht komt ook een aantal Duitsers mee dat hier een tweede huis heeft.
Ikzelf sta te trappelen om de andere kant op te gaan, naar Nederland. De berichten uit Uden zijn goed. Afgelopen week mocht mijn broer voor het eerst weer bij mijn moeder op haar kamer op bezoek. Hij stuurde me een foto van haar. Zelden iemand zo blij in de lens zien kijken.
Toch is hier de spanning m.b.t. het virus nog lang niet geweken. De derde juni gaan, behalve de grenzen met het buitenland, ook die tussen de regio's weer open. Dan kun je als Italiaan weer vrij door je eigen land reizen. Maar de kans is groot dat Lombardije en Piemonte nog even gesloten blijven.
Tot groot verdriet van mijn buren uit Genua, die al weken in de startblokken staan om naar hun tweede huis hier te komen. Vanavond neemt de regering een besluit. Er is grote angst voor een terugval en men wil voorkomen dat half Milaan en Turijn dadelijk naar het strand trekken.
"Goh" zegt Silvana Piccinini. "Dus wij mogen dadelijk niet van Ligurië naar Piemonte reizen, terwijl Nederlanders en Duitsers wel Piemonte binnen mogen?"
Dat zou inderdaad wel een beetje gek zijn.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
