WONEN IN ITALIË – Pensionada
De middag loopt ten einde. Dorpsgenoot Bruno loopt met de maaimachine door m'n tuin. Hij is net begonnen met maaien omdat het eerder op de dag te heet was.
In de vlinderstruik heerst een drukte van belang. Soms loop ik als een professor Zonnebloem met m'n vlinderboekje er omheen. Ik herken nu het koolwitje en de atalanta. Maar er fladderen ook blauwe, gele en zwart/witte vlinders rond. Ze blijven meestal te kort zitten om hun tekening goed te kunnen bestuderen.
Omstreeks deze tijd schenk ik mezelf meestal een koud biertje in en zak ik weg in een boek, af en toe afgeleid door de 'calabrones' (superwespen) die boven de lavendel zweven of door het dal dat zich voor mij uitstrekt.
Op het fornuis staat een pan broccolisoep van broccoli uit de eigen moestuin en in de ijskast wacht een bak vol frambozen om tot jam verwerkt te worden.
Ik denk dat heel wat mensen zich zo ongeveer hun oude dag voorstellen. Op het platteland, in de rust en in de natuur.
Hield ik me vroeger bij het Journaal voornamelijk bezig met oorlogen en natuurrampen, tegenwoordig is het drama van de week dat buurkat Tigre door de hond van de overburen is gegrepen.
Grazia stond me op een ochtend ontdaan voor de deur op te wachten, toen ik van de kapper kwam. Ze vertelde dat de bazin van de hond en die van de poes over de grond gerollebold hadden om de poes uit de bek van de hond te redden. Daarbij was Silvana dusdanig gekrabt door haar kat dat ze naar de eerste hulp moest voor een tetanusprik.
Tigre heeft een week zwaargewond in een dierenkliniek in Cuneo gelegen maar is inmiddels weer thuis. De verhouding tussen de twee buurvrouwen is danig bekoeld.
Bekomen van deze dorpse tragedie hervat ik mijn ochtendwandelingen, ploeter ik in m'n tuin, doe ik af en toe leuke dingen met vrienden en breng ik wat Nederlanders en Duitsers de Italiaanse taal bij.
Spannend is het natuurlijk allemaal niet, maar meestal kan ik erg van dit basale simpele leven genieten. Eindelijk heb ik oog en tijd voor de kleine dingen in het leven. De groentes die opkomen in mijn moestuin, poes Pino die ervoor gaat liggen om even op z'n buik gekriebeld te worden. De ene dag gaat vredig over in de volgende, totdat de bomen dadelijk gaan verkleuren en deze toch wel vreemde zomer voorbij is.
Heel af en toe heb ik de kriebels. Dan denk ik: als het vaccin er dadelijk is, dan stap ik meteen in de Transsiberië-expres, of ga ik een roadtrip maken door de VS. Want soms kan ik toch wel verlangen naar een beetje spanning.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
