WONEN IN ITALIË – Pasta maken
Op een ochtend gaat mijn buurvrouw Grazia me pasta leren maken. Ik kom om een uur of tien de huiskamer binnen en zie meteen dat het een hele operatie wordt.
Op de eettafel ligt een groot werkblad. Naast de tafel staat een strijkplank opgesteld en op het dressoir en op een kastje zijn theedoeken gelegd. Een tweede werkblad staat tussen twee stoelen.
Grazia gaat voor de eettafel staan en legt me uit wat voor ingrediënten ze gaat gebruiken. Op het werkblad op de tafel ligt een berg bloem met in het midden een kuil met daarin een heleboel eierdooiers. In een pannetje zit gekookte 'bietole' (groene snijbiet) want, legt ze me uit, ze gaat groene pasta maken.
Met een vork klutst ze eieren en 'bietole' door elkaar. Dan begint het 'impastare'. Bloem en eieren worden tot compact deeg gekneed. Ik bewonder de vrouwen die van die kledderige eieren en die wolken bloem zo'n mooi stevig deeg kunnen maken. Dat wil ik ook kunnen.
Het duurt even, dat kneden. En je moet er ook echt wel kracht voor in je armen en handen hebben. En dat heeft Grazia, misschien doorgegeven in de genen door generaties pasta knedende grootmoeders. Als een echte Italiaanse mamma kneedt ze het deeg.
Echtgenoot Guglio heeft vandaag een zuiver dienende rol. Als het deeg ongeveer na een kwartier stevig genoeg is, mag hij helpen de pastamachine op de tafel te monteren. Vervolgens snijdt Grazia het deeg in schijven. Iedere schijf wordt door de pastamachine gehaald en komt er als een lang vel weer uit. Het vel wordt door midden gesneden en nog een keer door de pastamachine gehaald. Dit herhaalt ze nog een paar keer zodat de vellen steeds dunner worden. Als ik ze in m'n handen houd, lijken het wel fijne maar toch stevige kousen.
Vervolgens moeten we de vellen even laten drogen. Ze liggen door de hele kamer verspreid, over de strijkplank, de werkbladen, het kastje...Tijd voor een espresso.
Dan is het moment daar dat er 'tagliatelle' of 'tajarin' uit de vellen wordt gesneden. Dat wordt nog veel met de hand gedaan maar Grazia gebruikt hiervoor de pastamachine. Ze stelt het apparaat in op 'tagliatelle' en begint vel voor vel door de machine te duwen. Onder de machine komt het deeg er als 'tagliatelle' uit.
Met één hand vangt Grazia de 'tagliatelle' op en legt ze op een schaal. Die is bestrooid met maïsmeel om te voorkomen dat de deegslierten aan elkaar blijven plakken.
Uiteindelijk ligt de schaal vol 'tagliatelle'. Dan stelt Grazia de pastamachine in op een ander programma en komen de vellen als 'tajarin' uit de machine. Het is warempel een wonder.
Als ze weer een schaal vol heeft, komt ze naar me toe en geeft ze hem aan mij. Ik ga even later met heerlijke zelfgemaakte 'tajarin' naar huis. Ga ik dit ooit zelf maken? vraag ik me in alle eerlijkheid af.
De volgende dag sta ik in Niella Belbo bij Andrea, de slager, in de winkel. Zijn moeder maakt ook verse pasta die voor 7,50 per portie wordt aangeboden. Dat lijkt duur maar de portie is vrij groot, ik kan er een paar keer van eten.
Ik betwijfel of ik zoveel heilig vuur in me heb om zelf pasta te maken. Voor een paar euro koop ik hier ook verse pasta en blijft m'n keuken schoon. Dat is natuurlijk niet de mentaliteit van een echte Italiaanse mamma. Maar ja, dat ben ik ook niet.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
