WONEN IN ITALIË – Oplichters aan de deur
Via de dorps-app kregen we een uitnodiging van burgemeester Simone om naar een voorlichtingsmiddag over 'truffe', oplichting, te komen. Sinds de energieprijzen de pan uitrijzen, schijnen zich steeds vaker vreemde figuren aan de deur op te dringen, die de mensen zogenaamd een voordelig gascontract willen aansmeren, maar die gewone oplichters zijn.
Twee carabinieri uit Monesiglio zouden ons woensdagmiddag om vier uur komen voorlichten. Rond dat tijdstip kwam de ene na de andere meest oudere dame de piazza oplopen. Ze verzamelden zich rond de burgemeester en tegen vieren bewoog de stoet zich, enkelen moeizaam met stokken en krukken, naar de 'sala polivalente'.
Ik bereidde mij voor op Snuf en Snuitje, de welbekende dikke en dunne carabinieri uit Monesliglio, stamgasten van onze bar, maar er verschenen twee rijzige mannen, in uniform natuurlijk, die op de één of andere manier meer gezag uitstraalden.
De oudste hield een voordracht en vertelde dat helaas vooral oudere vrouwen de doelgroep van deze oplichters zijn. Ze zijn het kwetsbaarst, vooral als ze alleen wonen. "Die types komen vaak rond etenstijd, als je haast hebt en je hoofd er helemaal niet naar staat" zei de brigadier. "Vaak zien ze er representatief uit en hebben ze een vriendelijke uitstraling."
Nou daar kwamen de verhalen los. Sommigen hadden al heel wat meegemaakt. En die waren soms zo lang van stof dat de politieman in moest grijpen anders kwam hij zelf nauwelijks meer aan het woord. Hij overlaadde ze vervolgens met adviezen die ook op een papier waren gezet, dat we na afloop mee naar huis mochten nemen.
"Denk erom nooit zomaar de deur open doen, nooit zomaar iets tekenen, bel eerst het bedrijf na, geen geld geven. Laat niet merken dat je er alleen woont. Zijn ze toch binnengekomen, creëer dan zoveel mogelijk onrust, zeg dat je kleindochters zo komen eten. En maak een foto met je telefoontje, dan zijn ze zo weg."
Ik moet zeggen dat ik nog nooit een vreemde snuiter met slechte bedoelingen aan de deur heb gehad. Wel is er bij mij ingebroken in 2018 toen ik zelf in Nederland was. Daarna heb ik meteen een alarm laten installeren, dat zie je tegen je huis aan zitten dus dat werkt preventief.
Er wordt hier trouwens regelmatig ingebroken. Vooral in huizen die een beetje geïsoleerd liggen.
Onlangs was een Nederlands gezin, dat in een buurtschap buiten Mombarcaro woont, de pineut. Het echtpaar dat er woont was 's morgens met de auto weggereden en vervolgens ook hun zoon. Twee mannen die het huis geobserveerd moeten hebben, dachten blijkbaar dat er niemand meer in huis was.
Ze sloegen een ruit in en gingen op zoek naar buit. De tweede zoon van de eigenaren, die nog in bed lag, zag opeens een wildvreemde man in de deuropening van z'n slaapkamer staan. Hij vloog overeind. Maar de dieven schrokken blijkbaar net zo van hem want ze draaiden zich om en zetten het op een lopen. De jongen ging het tweetal achterna, maar ze wisten op een brommer te ontkomen.
Vaak moet ik een beetje lachen als ik weer een bericht op de dorps-app zie waarin iemand meldt dat er een verdachte auto is gezien. Dat gebeurt namelijk nogal eens. Maar het is niet helemaal flauwekul, er opereren groepjes dieven hier op het platteland die het dus vooral op alleenstaande huizen voorzien hebben.
Een Nederlands stel dat in het enige huis aan de overkant van de Belbo woont, in de Belbo-vallei, is ook opgeschrikt door een inbraak. Het vervelende is dat vaak ramen en sloten kapot worden gemaakt.
Bij mij waren het in 2018 echte professionals die door een klein gaatje in het slot van de openslaande deuren te maken, aan de achterkant van het huis, binnen kwamen. Mijn poes, Tijgertje 18 jaar oud die in paniek vluchtte, heb ik nooit meer teruggezien evenals de gouden armband van mijn oma, een erfstuk.
Om vijf uur was de voorlichtingsmiddag afgelopen en stommelde iedereen weer terug naar de piazza. Daar stonden de dames (er waren maar twee heren komen opdagen) elkaar nog geruime tijd te overtroeven in enge verhalen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
