WONEN IN ITALIË – Ongemakken
Het was weer tijd voor een stukje. En ik dacht: nu eens niet zo'n halleluja-verhaal, over hoe leuk ik het hier heb. Dat moet op den duur toch wel stomvervelend worden om te lezen.
En bovendien is het natuurlijk ook niet zo dat ik 24 uur per dag op een roze Italië-wolk zit. Nee, ook aan deze keuze kleven minder leuke kanten, zoals aan iedere levensstijl.
Het begon er al mee dat het klimaat me tegenviel. De winter duurt lang. Vooral in het voorjaar. In april kan het nog sneeuwen. 's Avonds heb ik nu alle kachels aan. Ik zeg dat nu heel gemakkelijk maar je huis verwarmen, is hier een heel gedoe.
Ik heb een hout- en een palletkachel. De CV zet ik alleen 's avonds aan. In de zomer moet je al aan je houtvoorraad denken. En de hele winter door zeul ik met zakken pallets, die ik in de winkel koop.
Voor de houtkachel moet je dus bijtijds je houtvoorraad aanvullen, opstapelen op een droge plek en dagelijks hout naar binnen sjouwen en maar hopen dat het wil branden.
Ga ik een paar uur of langer weg, dan is m'n kachel bij thuiskomt uit en kan ik opnieuw beginnen met schoonmaken, de kachel met hout vullen en dat aansteken. Iets waar ik ook iedere ochtend tegenaan loop.
Dan zit ik hier met een dikke trui aan en een peignoir eroverheen te ontbijten. Vloekend gooi ik soms hele pakken aanmaakblokjes in de kachel als het hout niet meteen wil branden.
Het leven is hier gewoon een stuk bewerkelijker. Alles is ver weg, overal heb je de auto voor nodig.
Gistermorgen bijvoorbeeld moest ik naar het belastingkantoor in Mondovi om mijn jaarlijkse document voor m'n belasting-aangifte op te halen. Dat betekende: vroeg op, een uur rijden.
Dan de Italiaanse bureaucratie.
Ieder jaar spelen zich drama's af voor de balie van het belastingkantoor. Vorig jaar stond er een oude mevrouw te huilen, nu ging er een man, die net voor mij was, door het lint. Hij werd namelijk ontvangen met een: "Hebt u een afspraak?" Nee, die had ie niet. Dan moest ie die eerst maken.
Hij werd zo kwaad, hij riep dat ie al drie jaar bezig was iets voor elkaar te krijgen. Wat werd me niet duidelijk. Ik dacht wel: die slaat de boel hier dadelijk kort en klein. Ondertussen was er een mevrouw na mij binnengekomen.
Die begon over haar opvliegers. Of ik er ook zo'n last van had. De vrouw achter de balie hoorde ik ondertussen door de telefoon zeggen: "Ik heb hier iemand die onmiddellijk de directeur wil spreken, wat moet ik doen?"
Na deze 'commedia della arte' was het voor mijn gevoel bijna een wonder dat ik mijn document toch nog ingevuld en gestempeld overhandigd kreeg.
Wat voor mij het moeilijkste is van het hier wonen, is het gemis van familie en vrienden. In Nederland heb ik vrienden en vriendinnen die ik al meer dan veertig jaar ken. We deelden elkaars leven.
Soms denk ik aan de verjaardagen die ik mis en aan belangrijke momenten waar ik niet meer bij ben. Gelukkig zien we elkaar toch nog regelmatig, zowel in Italië als in Nederland.
En dan mijn huis. Prachtig hoor, lekker rustiek met die oude balken. Maar het is ook een doorlopend project. Er is altijd wel iets kapot en de kalk komt van de muren. Het stikt er ook van de spinnewebben en van het stof. Er valt niet tegenop te zwabberen.
Zo zijn er natuurlijk nog veel meer items, denk aan ziek worden, maar die laat ik nu maar even zitten.Ik kan me voorstellen dat mijn lezers inmiddels denken: die Ien pakt binnenkort haar koffers. Mooi niet.
Tot nu toe vind ik het leven hier nog steeds heerlijk. Ondanks alle ongemakken. Alleen al het decor waar je iedere dag doorheen rijdt.... plus: weinig verkeer, schone lucht, ruimte, de Italiaanse cultuur, het Italiaanse eten en de lieve mensen.
Het leven is hier kleurrijker en simpeler, vind ik. Je bent heel basaal bezig. Eten kopen, koken, stoken, tuinieren. Tussen de bedrijven door drink je je cappuccino in de bar. Het is ook leuk dat je na je zestigste nog nieuwe vriendschappen sluit. En....Nederland ligt maar op een dag rijden.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
