WONEN IN ITALIË – Olli
De terugreis van Vezeley naar Mombarcaro begon goed. Zondagmorgen om zeven uur reed ik weg bij mijn zusje, na vier gezellige dagen bij haar te hebben doorgebracht.Tot de afslagen Geneve/Grenoble was het druk met wintersportverkeer, daarna werd het rustiger op de weg.
Rond vieren was ik al bij Nice. Ik bleef op de autostrada boven de kust en sloeg bij Imperia weer de weg in over de Colle di Nava. Dat is een pas die tussen de kust en Piemonte in ligt.
Tot Garessio schoot ik goed op. Toen stuitte ik opeens op een stilstaande auto. Na een tijdje reden we enkele meters verder en weer stonden we stil. Ik was in een file terecht gekomen. En niet zo'n kleintje ook.
Daar waar ik uitzicht had over de weg voor me, zag ik een eindeloze rij van rode achterlichten door het landschap kruipen. Enfin, er zijn natuurlijk ergere dingen. Om half acht was ik thuis.
Meteen toen ik m'n auto uitstapte, ging bij Grazia een raam open: "Kom je eten?" vroeg ze. "Wij moeten ook nog eten, want we zijn ook net thuis." Ik bedankte haar. Ik had totaal geen honger en wilde eerst de kachel aan maken.
Ik kwam binnen in een steenkoud huis, de houtkachel was natuurlijk uitgegaan en de verwarming was niet aangeslagen: de radiatoren waren ijskoud. Sinds ik die grote houtkachel heb, heb ik de cv beneden nooit meer aan.
Dat betekende dus eerst de houtkachel vol as en verbrande stukken leegmaken. Toen houtblokken naar binnen sjouwen. Een stapel hout in de kachel aanleggen met kleine houtjes en wat proppen papier en dan aansteken. Er waren ook nog wat aansteekblokjes nodig voordat ie goed brandde.
Toen zeeg ik met een lekker Belgisch biertje voor de televisie neer voor mijn lievelingsprogramma "Che tempo che fa". Mijn avondmaaltijd stond ernaast: chips, pinda's en blokjes kaas.
De volgende ochtend toch naar Grazia die voor mijn poezen had gezorgd en aan wie ik wilde vertellen hoe mijn tripje naar mijn zusje was geweest. Maar wat een verrassing! Olli had zijn intrede gedaan in casa Biestro!
Olli is een klein grijs/wit katertje met een roze neusje en mooie groene ogen. Hij sprong voortdurend tegen m'n benen aan, waarbij hij zijn jonge maar toch venijnige nageltjes dwars door m'n broek heen in m'n vel zette.
Ach maar wat is ze gelukkig met hem, eindelijk de hele dag 'compagnia' naast de goedmoedige brombeer met wie ze getrouwd is. Liefkozend praat ze over haar 'birichino' wat zoiets als deugniet of dondersteen betekent.
En nu kijken we, zoals iedereen, uit naar de lente. Over een week is het carnaval! De feestavond is al helemaal uitverkocht. Nog even bedenken wat voor geks ik dit jaar zal aantrekken.
Er zijn ook nieuwe ontwikkelingen. Wijnproducent Farinata heeft rondom ons dorp druiventerrassen aangelegd, dus binnen een paar jaar hebben wij hier, op 900 meter hoogte, onze eigen wijn! Leve de opwarming.
Ondertussen gaan de werkzaamheden aan restaurant "La Vetta delle Langhe" door, met Pasen gaat het open. Ook Valter zit niet stil. Net buiten het dorp laat de zoon van Grazia een magazijn bouwen voor zijn bedrijf.
En we blijven feest vieren. Vandaag zag ik dat we ons alweer kunnen opgeven voor het vrouwendiner op 8 maart, Nationale Vrouwendag. En zo dadelijk ga ik een aperitief drinken met Nederlandse kennissen. Ach, wat heb ik toch een zwaar... leven.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
