WONEN IN ITALIË – Natuurmens
"Goeiemorgen Christina!" roept buurman Edoardo me vrolijk toe vanuit z'n tuin. Het is acht uur in de ochtend en ik ben al druk aan het wieden, nu is het nog koel.
"Dit is het beste moment om iets te doen" vervolgt Edoardo. "Ik was om vijf uur vanochtend al op. Ik val hier 's avonds om negen uur doodmoe in bed."
Je wordt hier inderdaad een ander mens. Eentje die vergroeit met de natuurwetten: opstaan als het licht wordt en naar bed gaan bij invallende duisternis.
Italianen hebben een sterke band met de natuur. Een voorbeeld: in het naburige Sale San Giovanni heb je prachtige lavendelvelden. Ik geniet daarvan als ik er voorbij rijd op weg naar Ceva. Voor mij is dat genoeg.
Maar de bewoners van dit mooie land reizen massaal vanuit de hele omgeving hierheen, alleen om naar die velden te komen kijken. Het is er een gekkenhuis. Overal staan auto's geparkeerd. In groepjes wandelen ze langs de velden, vandaag zag ik er zelfs al een souvenirstalletje.
Het is natuurlijk heel mooi dat je van zoiets zo intens kan genieten. Ik houd ook erg van de natuur maar een 'eng kruidenvrouwtje' waar mijn vrienden ooit bang voor waren, toen ik ook zo'n aanval van natuurliefde had, dat zit er toch niet in. Bovendien heb ik ook graag een terrasje in de buurt. Neemt niet weg dat ik dagelijks erg van mijn eigen stukje natuur geniet: de tuin.
En dat is maar goed ook want de afgelopen zes weken was ik door mijn darm-perikelen (de kuur loopt nog) erg aan huis gebonden. Meer nog dan tijdens de lockdown. Maar ik moet zeggen dat ik heel tevreden in m'n eigen paradijsje heb zitten kneuteren.
Ik schilderde mijn tuin-meubels, naaide nieuwe kussentjes, maakte aardbeienjam, tuinierde en las veel. Gelukkig was het bijna altijd mooi weer.
En er is altijd contact met de buren. Ook zij zijn de hele dag buiten. Silvana en ik wisselen bloemzaden uit, van Edoardo krijg ik tomatenplantjes. Aan de andere kant, bij buurvrouw Rosa, zit aan het eind van de middag het priëel vol met buurtgenoten en soms schuif ik daar ook aan.
En die lieve Grazia komt iedere dag informeren hoe of het gaat en hoe vaak ik naar de wc geweest ben. Ze schroomt niet om naar de meest onsmakelijke details te vragen, maar het is allemaal zo goed bedoeld.
Zaterdag waren mijn vriendinnen uit Cuneo hier. We zouden naar de opening van een nieuwe tentoonstelling bij Eva Menzio gaan in haar galerie in Lunetta. Maar ik durfde nog niet mee te gaan. Dus kwamen ze eerst hier koffie drinken en hebben we bijgepraat en nieuwe plannen gemaakt.
Maar eerst ga ik volgende maand weer naar mijn moedertje in Uden en dan via mijn zus in Frankrijk weer terug. Ach, ik heb niks te klagen!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
