WONEN IN ITALIË – Mara
Ik stap in de auto die mij om negen uur komt ophalen. We gaan met z'n vieren een dagje naar Alba. Tenminste, dat denk ik. Maar als ik even later tussen de twee stoelen voor me de auto inkijk, zie ik bij de voeten van Tiber opeens iets bewegen.
Een glimmend bruin hondje ligt aan zijn voeten. Het is Mara, de ruim twee maanden oude Duitse staander korthaar. Ze reageert op iedereen even enthousiast. Als ik haar begroet, draait ze haar puntige snuit met glanzende ogen naar mij toe en wekt ze de indruk het liefst even bij je op schoot te willen springen.
We hebben alle vier boodschappen te doen in Alba. Mara wordt in de parkeergarage aangelijnd en moeder Yvon draagt een rugzak mee vol spullen die Mara tijdens dit dagje uit nodig zou kunnen hebben.
En dat is nogal wat. Als we voor een winkel wachten tot Willem en Yvon daar hun inkopen hebben gedaan, gaat de rugzak open en komt er een bakje uit, vervolgens een fles water en krijgt het hondje te drinken.
Ondertussen is er bijna geen voorbijganger die niet even stil houdt voor Mara. En Mara springt blij tegen iedereen aan die haar even wil aaien. Ze springt op haar achterpoten omhoog en geeft ze tientallen blije likjes.
Later op het terras komen er ook een handdoek uit de tas waarop ze kan liggen en wat speeltjes. Ze steekt haar neus in een washandje waar kennelijk iets lekkers in zit want ze rust niet voordat ze, haar hele neus in het washandje, springend en kronkelend, de inhoud gevonden heeft.
Op het heetst van de dag zijn we inmiddels in Asti verzeild geraakt. We eten er een hapje. Tiber maakt Mara een beetje nat met water uit de fles. Zo zal ze niet oververhit raken. Terwijl wij aan onze 'pranzo' zitten, krijgt Mara een bakje met brokjes, ook uit de rugzak.
Dan vlijt ze zich neer op de handdoek onder de tafel en valt, blijkbaar hondsmoe, in slaap. Het duurt even voordat we haar wakker krijgen als we weggaan. Het beestje was blijkbaar bekaf, ze is ook nog maar een paar maanden oud, een peutertje dus nog.
Maar de versuffing van het middagslaapje is snel opgetrokken. Dolenthousiast begroet ze de gastvrouw van het kasteel van Verduno waar we even later binnen komen wandelen op weg naar de tuin achter.
De vrouw kan niet genoeg van haar krijgen. Zittend op haar hurken weert ze Mara beurtelings af en haalt haar weer aan terwijl die, tegen haar opspringend, haar wel duizend kusjes geeft.
Mara is in staat om, behalve ons, werkelijk iedereen binnen de kortste tijd om haar pootje te winden. Het kasteel van Verduno heeft een prachtige wijnkelder en in het bijbehorende park gaan we daar iets van proeven.
We zijn niet de enigen en Mara is ook niet de enige hond. Speels maakt ze contact met een witte poedelachtige hond die het kleine ding ook wel aardig vindt. Al gauw rennen en springen ze samen in het rond.
Het mag eigenlijk niet, honden moeten aan de riem blijven, maar van zoveel spontane hondenvreugde krijgt ook het personeel slappe knieën en laat men ze maar begaan.
Aan het eind van de middag rijden we terug naar Mombarcaro. Af en toe wordt er even gestopt om Mara te laten plassen. Ik heb een erg leuke dag gehad. Ook door Mara.
Vandaag heb ik een hond gezien die als een volwaardig lid van het gezin behandeld wordt, en zo hoort het ook.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
