WONEN IN ITALIË – Lentekapriolen
Sinds kort ga ik meteen na m'n ontbijt een stuk lopen. Ik volg de provinciale weg richting Niella Belbo. Die weg blijkt in de ochtend een stuk drukker dan 's middags. Om de haverklap stopt er een auto naast me met een bekende erin die het raampje naar beneden draait.
Anna: "Ciao Christina, na Pasen organiseer ik weer een etentje bij mij thuis..."
Eva: "Als je me op m'n 80e verjaardag persé iets wilt geven, neem dan bloemen mee uit Nederland."
Bernd: "Hé Ineke, ik ben op weg naar Niella want.....(hond overstemt hem met geblaf).
Angelo en Giovanna: "Wanneer kom je nou een keer bij ons langs?"
En zo gaat het maar door. Gezellig maar ook gevaarlijk want men remt, blijft midden op de weg stilstaan en begint doodleuk een praatje.
Na m'n wandeling loop ik naar de bar op de piazza. Ik drink in het zonnetje een cappuccino en dan naar huis want de tuin wacht.
Nu de lente in elk stukje natuur is losgebarsten, hoor je het groen als het ware groeien. Mijn hele tuin is bezaaid met primulaatjes, overal steken ze hun gele kopjes op.
Het eerste probleem dat ik moest oplossen, was het spalken van m'n amandelboom. De boom is tijdens de sneeuwstorm doormidden gespleten.
Vorig jaar gebeurde dat met m'n vijgenboom. 'Dokter' Giorgio kwam met een pasta en een soort grote rol plakband om de twee helften van de boom weer tegen elkaar te duwen, en er een stevig 'verband' omheen te winden zodat ze weer aan elkaar kunnen groeien. Met de vijgenboom is dat gelukt.
Ik hoop dat dat met de amandelboom ook gaat lukken. Hij staat zo mooi in de bloesem.
Giorgio kwam en maakte een touw vast aan de grootste afgescheurde tak die lusteloos naar beneden hing. Toen trok ie hem omhoog totdat ie precies paste tegen het afgescheurde deel van de andere helft.
"Christina houd vast!" riep ie terwijl hij mij het strak aangetrokken touw gaf. Hij moest nu snel de twee helften tegen elkaar vastzetten, maar ik hield het nauwelijks. Ik zwiepte bijna aan het touw de lucht in, de tak was zwaarder dan ik.
Ik gilde, maar net op tijd had Giorgio de 'fractuur' gezet. Hij was er nog zeker een uur mee bezig, maar toen zag het er ook heel professioneel uit. Een boom met een gespalkte tak, als een arm die in het gips zit.
Gelukkig kost het overige tuinonderhoud minder moeite. Ik graaf sleuven en zaai groentezaden in. Ik zet de fruitbomen in de olie (is tegen beesten die ziektes veroorzaken), snoei nog twee rozenstruiken. Ik wied en ruim dode takken en bladeren op. Ook zette ik alle bakken met geraniums weer op hun plek. De geraniums hebben de milde winter overleefd maar zien er wat pips uit. Ben benieuwd of ze nog gaan bloeien.
's Avonds heb ik overal spierpijn. Maar dan zet ik de palletkachel een uurtje aan en ga met een biertje en een boek op de sofa liggen. Ik voel me heerlijk, lekker gezond moe. Af en toe kijk ik ook naar de tv.
De RAI biedt regelmatig goeie films en series aan. Woensdag tot bij twaalven naar een documentaire over Ennio Morricone zitten kijken, gemaakt door Giuseppe Tornatore. Dat was echt genieten.
Etentjes, borrels, buurten, barbezoek, het is allemaal leuk. Maar m'n avonden thuis, alleen, met de poezen op de bank, die heb ik ook hard nodig.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
