WONEN IN ITALIË – Dorpsleven
Laten we het eens over het eten hebben. Niets is belangrijker voor Italianen dan wat er op hun bord ligt. Koetjes- en kalfjesgesprekken in de trein gaan niet over het weer, maar over voedsel, recepten, hoe iets was klaargemaakt dat je pas hebt gegeten.
Ik was zondag naar de schitterende film: 'Il Commandante' van Edoardo De Angelis. Deze vertelt het waargebeurde verhaal van een Italiaanse commandant van een onderzeeër die in de 2e Wereldoorlog een Belgisch schip aan gort schiet en vervolgens de hele bemanning aan boord neemt om hun leven te redden.
En waar hebben ze het over als ze daar met twee bemanningen in de onderzeeër opgepropt zitten? Juist ja. "Wat eten jullie zoal in België? Wat is jullie nationale schotel?" "Friet" roepen de Belgen. En voor je het weet staat de Italiaanse kok onder aanwijzing van de Belgen friet te bakken.
Eten maakt Italië tot Italië, met alle eigenaardigheden van dien. Zo hoeven er maar een paar druppels regen te vallen, of de halve bevolking gaat voor dag en dauw op pad om paddestoelen te zoeken. Overal zie je langs de kant van de weg auto's slecht geparkeerd in het struikgewas staan.
De bestuurders struinen door het bos op zoek naar eetbare paddestoelen. 'Klein' probleem: veel liefhebbers zijn absoluut niet in staat giftige van eetbare paddestoelen te onderscheiden. Er belanden dus nogal wat mensen in het ziekenhuis.
Iets anders: de kastanjes. Wij in Nederland laten die onverschillig liggen, of we maken er een kerststukje van. Maar hier wordt het kastanjeseizoen echt gevierd met 'castagnata's', dorpsfeesten gewijd aan de kastanje. Op deze 'sagra's' kun je alle mogelijke kastanje-produkten kopen.
Eten draagt bij tot de sfeer in het land. In de grote steden ruik je vanaf de herfst overal de zoetige geur van gepofte kastanjes. Kastanjeverkopers staan op de hoeken van de straten op kacheltjes kastanjes te poffen. Ze worden in puntzakken verkocht.
Op dit moment is het truffelseizoen bezig. Van een goede kennis had ik drie truffels gekregen. Ik besloot ze aan Grazia en Guglio te geven op de voorwaarde dat Grazia er de bijbehorende schotels bij zou maken en ik natuurlijk zou meeëten.
Laat dat maar aan Grazia over. Die heeft meteen alle recepten met truffel paraat.Toen ik tegen etenstijd de woonkamer binnenstapte, stond de hele tafel vol met lekkere hapjes. Toastjes met gesmolten kaas en truffel, carpaccio met truffel, pasta 'in bianco' met truffel, etc..
Als verrassing had ze ook nog een heerlijke appeltaart gemaakt. Hoe raak ik ooit m'n extra kilootjes uit Rome kwijt? Het valt echt niet mee om hier af te vallen.
Italianen nemen de tijd voor hun eten. Met verbijstering zie ik hoe ze bij feestelijke maaltijden onwaarschijnlijke hoeveelheden eten naar binnen werken.
Afgelopen zaterdag was ik uitgenodigd voor een etentje met de buren. De buurvrouw was 70 geworden. Grazia en Guglio waren ook mee. We begonnen met vier voorgerechten. En na ieder voorgerecht kwamen ze vragen of je nog wat wilde.
Allemaal lieten ze zich twee maal opscheppen, dus dat werden zeg maar acht voorgerechten. Waar laten ze het, dacht ik. En toen kwamen er ook nog twee soorten pasta, vlees met groenten en... de verjaardagstaart!
En toch zijn Italianen niet dikker dan Nederlanders. Eerder dunner. Hoe doen ze dat toch?
Tenslotte nog een advies. Als je in Italië de weg op moet, ga dan tussen twaalf en twee. Het 'pranzo' is heilig. Iedereen laat om twaalf uur alles uit zijn handen vallen voor de warme lunch. Daardoor zijn de wegen dan heerlijk rustig. Italië eet.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
