WONEN IN ITALIË – Italiaanse 'les'
Het is bijna nacht en ik zit uitgeput in mijn stoel in de keuken. Heb net de afwas gedaan van een etentje van vijf personen. Gewoon met de hand, ik heb geen afwasmachine. En met flink wat bier, wijn en grappa achter de kiezen. Nog een wonder dat er maar één glas kapot is.
Ik heb de hele dag in de keuken gestaan om soep en een paar stamppotten te maken. Wil je het goed doen, dan gaat daar toch tijd in zitten.
Maar ik doe het graag voor een avond met lieve mensen, kletsen, drinken en eten.
Deze keer was het etentje echter niet alleen bedoeld als een gezellig avondje. Nee, al klinkt het misschien ongeloofwaardig, deze avond had ook een educatieve functie, namelijk die van een verkapte conversatie-les. Dit allemaal na lang aandringen van Britse vriend David die graag Italiaans wil leren.
"Ik moet een Italiaanse vrouw zien te vinden" zegt ie altijd grappend. En na één van deze uitroepen van hem had ik hem beloofd een etentje te organiseren met een paar vriendinnen van mij uit het dorp.
Deze week moest het er dan maar eens van komen en ik belde Elisa van de bar en Sara van de winkel. Komen jullie donderdag eten, vroeg ik, dan komen David en zijn Duitse vriend ook, en kunnen ze leuk met jullie hun Italiaans oefenen.
De dames zagen het wel zitten. Geen van beiden zijn keukenprinsessen dus een avondje uit eten bij mij met als tegenprestatie dat ze gewoon hun moedertaal moesten praten vonden ze natuurlijk prima.
Om zeven uur stonden de heren voor de deur. Getweeën zakten ze eerst gezellig voor mijn brandende houtkachel neer en dronken een biertje.
Even later werd er weer op de deur geklopt en daar verschenen Sara en Elisa met armen vol bier en Prosecco. Sara was net geboosterd en voelde zich niet honderd procent. Ze verontschuldigde zich voor haar trainingspak en pantoffels maar dat vond ik nou juist leuk dat ze zo naar mij was toegekomen.
Ik had alles klaar. We dronken Prosecco en aten toastjes met gorgonzola. Zowel de soep als de stamppotten hoefde ik alleen maar op te warmen. Toch ben ik altijd nerveus met eters en zo ging het toch bijna mis.
Rennend langs het aanrecht was ik even vergeten dat de deur van de oven op kniehoogte open stond. In volle vaart knalde ik er tegenaan en viel ik met een fles in de hand over de ovendeur en stortte met enig gerinkel neer.
"Gaat het wel goed daar?" riepen mijn gasten toen ze het geluid van mijn val hoorden. "Nee hoor, niks aan de hand!" riep ik terug terwijl ik met mijn buik op de ovendeur lag en m'n schenen bloedden. Ik sprong snel op en wijdde me weer aan mijn gasten.
Aan tafel werd ondertussen Italiaans, Engels en Duits gesproken. Elisa en David gingen ieder half uur even samen buiten roken en David stapte bij terugkeer steeds enthousiaster de kamer binnen en zei dat hij haar bijna helemaal kon verstaan.
De stemming en ook het drankpeil steeg. David had het hoogste woord, helaas niet in het Italiaans. "This is one of the most lovely evenings of my life" riep David. "Cri wat zegt ie?"vroeg Elisa.
Tegen het eind van de avond had David ons allemaal voor een lasagna-avond bij hem thuis uitgenodigd. Dat is zijn succes-recept dus dan laat ìk me maar eens lekker verwennen. Het ovendeurtje sluit niet meer goed, maar dat was het waard, zullen we maar zeggen. De Italiaanse 'les' wordt vervolgd.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
