WONEN IN ITALIË – Grazia
Weer thuis. Het viel reuze mee met de sneeuw die er nog lag. Het meeste was godzijdank alweer gesmolten. Die lieve Grazia had alle sneeuw voor mijn huis weggeschept zodat ik mijn auto pal voor de deur kon parkeren.
Het huis was gelukkig ook niet koud want buurvrouw Grazia had de thermostaat van de verwarming gisteren al op 22 graden gezet. De poesjes zagen er blakend uit en sprongen het eerste uur uitgelaten om me heen.
Grazia zorgt altijd voor ze als ik weg ben. Ze had ze twee dagen binnen gehouden vertelde ze, omdat ze bang was dat ze in de sneeuw gevaar liepen. Ze zouden in de sneeuw kunnen wegzakken, vond ze en bij gevaar zouden ze ook niet snel kunnen weglopen.
Nadat ik de auto had leeggehaald en alles had opgeruimd, ging ik even een espresso bij haar drinken. Ik vertelde over m'n weekje Nederland. Wat ik gedaan had, wie ik had gezien. Over het feest van vriend Peter voor wie ik was gegaan.
"Maar hoe is het eigenlijk met jou?"vroeg ik op zeker moment. "Niet zo goed" vertelde ze. Ze had last van duizelingen. Ze was naar de dokter geweest, die had haar iets gegeven en nu ging het alweer wat beter.
Naar later bleek had ze bijna de hele week ook nog eens voor het gezin van haar zoon gezorgd omdat haar schoondochter een geblesseerde knie heeft. Grazia is altijd in de weer voor anderen. Iedereen weet dat ze altijd klaar staat en nooit 'nee' zegt.
En dan ook nog mijn poezen erbij. Ik zou me er haast schuldig over gaan voelen. Toen ik wegging, trok ze haar jas aan om met me mee te lopen: "Wacht ik heb nog wat eieren voor je". "Blijf nou toch rustig zitten," wierp ik tegen. "Ik hèb nog eieren!"
Maar er viel niets tegenin te brengen en even later waren we in de voorraadschuur.
Ik kreeg eieren van haar kippen mee en o ja...Giuglio had zelf tagliatelle gemaakt. Daar kon ik ook wel een bakje van meenemen.
Dankbaar gestemd liep ik terug naar mijn huis dat gastvrij oogde. Achter alle ramen brandde licht, de cv ronkte op volle toeren en zo dadelijk ging ik ook nog één van m'n kachels aansteken. Het grote kneuteren kon beginnen.
Vandaag over een maand ben ik weer op weg naar Nederland, wat ik de vorige keer al schreef, voor mijn vriendin Wil die een kroonjaar viert. Dat kan ik alleen maar doen dankzij Grazia. Voor mij verdient ze beslist een monument.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
