WONEN IN ITALIË – Een dag met een gaatje
Het begon als een ideale dag. Stralend weer. Ik was van plan om de hele dag in de tuin te gaan werken. Misschien ook een bankje te schilderen. Trok na het douchen m'n oudste spijkerbroek en trui aan.
Deuren heerlijk open. Overal gekwinkeleer van vogels. Ik begon al m'n blikken verf op de tuintafel uit te stallen. Besloot eerst eens flink te gaan wieden. Tuinhandschoenen aan, schepje. Al gauw was ik lekker bezig.
Daar ging de telefoon. Het was Grazia met een huilerige stem. "Christina kun je wat voor me doen, eten voor Olly bij Sara kopen?" Ja natuurlijk kon ik dat. Toen barstte ze in tranen uit. Ze was met Guglio in hun moestuin, was uitgegleden en had haar enkel gebroken. En nog dacht ze als eerste aan haar katertje Olly.
Ik racete naar Sara. Met een boodschappentas vol kattenvoer ging ik weer naar huis. Daar waren Grazia en Guglio inmiddels, komend van hun moestuin, aangekomen. Grazia zat huilend van de pijn in de auto. Ik omhelsde haar en probeerde haar te troosten.
Even later kwam Guglio, altijd de rust zelve, met krukken onder z'n arm naar de auto toelopen. Spoorslags vertrokken ze naar de eerste hulp in Ceva. Enerzijds had ik diep medelijden met haar, anderzijds dacht ik: misschien is het wel eens goed dat ze even uit de running is, laat zij nu maar eens een keer verzorgd en vertroeteld worden.
Altijd maakt ze zich zorgen om anderen. Ze zorgt, ze kookt, ze ploetert iedere dag in die moestuin, belt voortdurend met zieke en zwakke familieleden. Misschien is gedwongen rust wel 'ns goed voor haar.
Ik besloot een pan risotto met asperges voor ze te gaan maken. Dan kon ik ze in ieder geval wat te eten geven als ze terugkwamen. Intussen had ik een berichtje van Grazia ontvangen dat ze doorgestuurd waren naar de orthopedisch chirurg in Mondovi.
Om half drie kwam Giuglio terug. Alleen. Grazia was in het ziekenhuis opgenomen. Hij vertelde dat in de komende dagen eerst een pin in haar enkel zal worden gezet om hem te stabiliseren. En over een dag of tien volgt nog een tweede operatie.
Giuglio bedankte vriendelijk voor de risotto, hij had zelf eten klaar, zei hij. Blijkbaar had Grazia, voordat ze naar de moestuin waren gegaan, nog zelf gekookt. De komende dagen hoef ik mijn hoofd in ieder geval niet te breken over wat ik zal eten.
Tijdens het koken, meldde mijn vriendin Christa zich opeens, vanuit Duitsland. Hun hond had een andere hond in de bar hier in Mombarcaro gebeten. Haar man was daar blijkbaar gisteren geweest. Nu wilde zij de eigenaar van de gebeten hond excuses gaan aanbieden en dierenartskosten betalen. Ze had van mij telefoonnummers nodig.
In het contact met derden ontstond er een totale spraakverwarring over welke hond welke andere hond had gebeten. Uiteindelijk bleek er niet zoveel aan de hand te zijn. Ik kon mijn vriendin alle nummers geven. En na wat telefoontjes van haar kant, was de lucht opgeklaard en iedereen, honden incluis, tevreden.
Toen belde m'n zus over e-tickets voor onze trip naar Istanbul over vier weken. Had ik het mijne al in de e-mail? Ik weet nauwelijks wat een e-ticket is, ik ben nl. digibeet, ik kon ook niks vinden. Maar ook dat zal uiteindelijk wel goed komen.
Om vijf uur ging ik nog even lekker met mijn emmertje en schepje de tuin in. Het was nog steeds warm. Even m'n hoofd leeg maken, daar was ik wel aan toe.
Voor Grazia maakte ik nog wat foto's van bloemen die ik haar stuurde. Wat zal ik mijn kleine engelbewaarder de komende weken missen...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
