WONEN IN ITALIË – Zomer finale
Het is een rare week. Het is een jaar geleden dat mijn moeder is overleden. De hele tijd denk ik terug aan die tien dagen dat haar sterfbed duurde.
Dat is niet bevorderlijk voor de nachtrust. Sta vroeg op na urenlang woelen. Als ik uit het raam kijk de prille morgen in, zie ik daar buurman Edoardo met z'n nieuwe knie door de straat wandelen met één loopstok.
Hij heeft drie weken geleden een kunstknie gekregen. Moest twee weken in de kliniek revalideren en oefent nu iedere dag hier voor de deur.
Ik ga ontbijten. Soms loop ik al om zes uur een rondje, maar nu ik zo slecht slaap niet, nu wil ik rustig opstaan en de krant lezen.
Bovendien is het inmiddels om zes uur nog donker. De herfst sluipt naderbij. 's Avonds is het ook om half negen al bijna donker, de zon schijnt 's morgens lager op m'n terras en de bladeren verkleuren.
De mensen van hier bereiden zich al volop voor op de winter. Ze zijn onder andere bezig hun houtvoorraad aan te vullen. Tractoren met aanhangwagens vol hout rijden over de wegen.
Mijn overburen rijden ook af en aan met een wagen vol houtblokken. Die hebben ze zelf bijelkaar gehakt op hun eigen land. Ik help ze mee al die blokken netjes op te stapelen.
Sinds het het vorige weekend flink geonweerd heeft, is het overdag iets minder heet en maak ik regelmatig lange wandelingen in de ochtend.
In het tweede deel van de ochtend loop ik van schaduw naar schaduw want de temperatuur loopt dan toch al weer gauw op naar 30 graden. Meestal zorg ik ervoor dat ik een doel heb om naartoe te wandelen: een caféetje of vrienden.
Deze week waren het vrienden die me met koffie en lekkere chocolade-croissants zaten op te wachten, toen ik enigszins buiten adem en bezweet aankwam.
Onderweg zie ik mijn dorpsgenoten in de velden druk in de weer op de tractor. Er wordt gehooid, aardappelen gerooid en noten geraapt. Ze bieden me allemaal een lift aan maar daar ga ik natuurlijk niet op in.
Het is echt oogsttijd, in deze tijd van het jaar word je overspoeld met groentes. Buren, vrienden, allemaal komen ze tomaten, courgettes en boontjes brengen.
Ik heb inmiddels alle variaties op een courgette uitgeprobeerd maar ik kan hier echt niet tegenop eten.
Veel groente verdwijnt ook 'sott'olio' in weckpotten. Zo kun je nog de hele winter van je moestuin profiteren.
Mijn leven ziet er na mama's dood toch wel anders uit. Ging ik eerst iedere 6 à 7 weken naar Uden, nu ben ik de hele zomer in mijn tuin gebleven. Logé's ontvangen en van de natuur en het warme weer genoten.
Zodra het slechter weer wordt, ben ik van plan te gaan reizen. Ik wil nog zoveel zien en ik merk dat ik haast krijg. Eind oktober ga ik naar de Baltische Staten. Ik heb me ingeschreven voor een groepsreis, maar het is nog niet zeker of die doorgaat. Zo niet, dan rijd ik er zelf naartoe.
Zo blijf ik nieuwe plannen maken. Mijn moeder zou niet anders willen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
