WONEN IN ITALIË – Feestjes
Eén van mijn oudste en beste vrienden werd deze week 75. Hij geeft zaterdag een feest in Hilversum, waar hij ook woont. Wat doe je dan? Juist. Koffertje pakken en rijden maar.
Dus ben ik weer onderweg naar Nederland. Een weekje heen en terug. De kinderen van mijn vriend zijn druk bezig met een verrassing voor hun vader. Ik verheug me!
Mijn sociale leven was de afgelopen weken aan de drukke kant. Zo houdt David ons allemaal bezig met zijn nieuwe hobby: schilderen. Sinds een paar maanden maakt hij het ene schilderij na het andere.
Je zou denken: prima, leuk dat ie een hobby heeft, maar David pakt het meteen groots aan. Hij lijst ieder schilderstuk meteen in en.. welja.. organiseerde meteen een tentoonstelling.
Zijn vriendin Ysabel had weer hapjes gemaakt en het hele dorp uitgenodigd. David leidde de bezoekers persoonlijk langs zijn werken en legde ze uit wat hij met zijn schilderijen wil uitdrukken.
Ik was er eerst een beetje sceptisch over. Ik dacht: ontwikkel je eerst 'ns en dan zien we wel weer verder. Maar ik moet zeggen, hij heeft talent. Zijn schilderijen zijn uitbundig, kleurig en figuratief. Veel bomen. En hij heeft er dus ook nog een verhaal bij.
Even iets heel anders: ik was uitgenodigd voor een 'apericena' bij één van mijn vriendinnen in Mombarcaro. Anna, die vroeger de bar hier runde en een geweldige gastvrouw was. Ze is nu fulltime oma. Ze past op de drie kleintjes van dochter Francesca die een huisartsenpraktijk heeft in Murazzano.
Ze had wat lekkere dingen gemaakt en we hebben heerlijk zitten bijpraten. Ik vind het concept 'apericena' fantastisch. Je drinkt een borrel en serveert er wat hapjes bij. Zo heb je geen stress over een maaltijd, hoef je niet te koken en kun je echt met je gasten praten.
De volgende dag kon ik het meteen in praktijk brengen want ik had twee stellen Duitsers op de borrel. Ze hadden mij onlangs voor een 'Kaffee mit Kuchen' uitgenodigd maar toen kon ik niet. Dus nodigde ik ze terug uit voor een 'apericena'.
Het was niet helemaal een succes. Ten eerste kon Annet niet binnenkomen, omdat ze met haar hondje was. En mijn poezen verdragen absoluut geen honden. Ze zouden het kleine schatje van Annet, dat een ontstoken pootje had en daarom niet alleen thuis kon blijven, verscheuren zoals ze onlangs nog met een 'giro' hebben gedaan. Het bloed zit nog aan de muur.
Dus ging Annet weer naar huis. Haar man Ully bleek vegetarisch en volgens mij zelfs veganistisch want hij nam niks van de toastjes zalm, de makreelsalade of de gevulde eieren.
Rolf en Marlène aten gelukkig wel alles. Zij gaven me een Duits boekje cadeau waarin ik kan lezen waar een Duitse vrouw tegenaan loopt als ze een relatie krijgt met een Nederlander. Grappig om te lezen en goed voor m'n Duits.
Soms word ik horendol van al die talen. Praat ik Duits tegen David en Engels tegen Grazia en lul ik maar wat in de wilde weg in het Italiaans. Dit probleem deed zich ook voor op de 50e verjaardag van Ilse, de zus van Ronald.
Het was die zaterdag een prachtige dag. Vanaf 11 uur zaten we al aan de prosecco op het zonnige terras van landhuis Vignotti. Ilse kent veel Duitsers, Nederlanders, Zwitsers, zelfs een Russin en gelukkig ook Italianen.
Ik vermaakte me prima maar soms duizelde het me. Sprak ik Nederlands, stond er weer een Zwitserse naast me, of David die onverstoorbaar Engels blijft praten. Wat ook grappig is dat je soms in alle verwarring twee Nederlanders met elkaar Engels of Italiaans hoort praten.
De komende dagen heerlijk alleen Nederlands praten. Dan naar huis en over een maand weer een weekje op en neer want dan wordt mijn geliefde vriendin Wil 75!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
