WONEN IN ITALIË – Energie-perikelen
Ik heb een nieuwe houtkachel. Hij is deze week geïnstalleerd. Het is een knoeperd van een ding en branden dat ie doet! Als het goed is, is hiermee mijn gasprobleem opgelost en behoren de hoge Liguria Gasrekeningen tot het verleden.
Ja, want ook hier zijn zorgen over de energieprijzen. De electriciteitsrekening is verdubbeld en de pellets voor de pelletkachel zijn van 6 euro per zak naar 12.50 tot 15 euro per zak gestegen.
Het gas was altijd al peperduur dus stoken de meeste mensen hier op het platteland hout of pellets. Ieder jaar op een dag in november, als het opeens koud is, steekt iedereen zijn houtkachel aan.
Op straat hangt dan een geur van verbrand hout en uit alle huizen zie je kringeltjes rook uit de schoorsteen komen. De kerst komt eraan, denk ik dan. Ook de mensen die eerst pellets stookten, gaan nu massaal over op hout.
Ikzelf heb in mijn huis centrale verwarming (op gas), een houtkachel in de keuken en nog een pelletkachel in de zit-kamer. Was het gas voor de oorlog in Oekraïene al duur, wat kon ik dan nu wel niet verwachten?
Gelukkig heb ik een hele goede vriend die veel verstand heeft van geld en hoe je daarmee het beste om kunt gaan. Hij raadde me aan de thermostaat op 5 graden te laten staan en een grotere houtkachel te kopen. Eentje met veel inhoud die je de hele dag kunt laten branden.
Ik met kennisje Piera naar Albisola. Zij kende een zaak daar waar je kachels kunt kopen en die een hele goeie service geeft. Ik viel meteen op de duurste kachel. Een keramische kachel waar veel hout in kan.
De eigenaren kwamen persoonlijk bij mij in Mombarcaro kijken of de kachel niet te groot was voor mijn huis. Dat ik dadelijk niet de hele dag in een soort sauna zou zitten.
Maar nee hoor, de kachel was juist heel geschikt voor mijn huis. Gisteren brandde hij voor het eerst. Hij verspreidde binnen de kortst mogelijke tijd een heerlijke warmte. Ik heb hem na deze eerste proefbranding laten uitgaan omdat het nu nog te warm is.
Het volgende probleem was: hout. Met dat kleine kacheltje gebruikte ik altijd snoeihout uit m'n tuin, dat was genoeg. Maar de verkoper van mijn nieuwe kachel raadde mij aan maar liefst 40 quintalen te bestellen.
Het duizelde mij. Veertig quintalen, hoeveel hout is dat in vredesnaam. Ligt er dadelijk een Piramide van Austerlitz aan hout in mijn tuin?
Ondertussen maakte de man van Grazia, Guglio, naast mijn keuken buiten een mooie houtopslagplaats: een dakje met echte dakpannen steunend op een houten constructie.
Maar nu moet er dus nog hout in. Ik was al veel te laat met bestellen. Dat doe je in augustus. Overal zie je grote stapels hout liggen, achter de huizen, langs de weg.
Dan zou voor mij toch ook wel wat overblijven? De vader van Elisa wilde mij wel hout verkopen. Godzijdank, gered! Ik hoop dat hij het volgende week komt brengen.
De laatste tegenslag in mijn huis is dat het kattenluik kapot is. Heb ik een mooie nieuwe kachel blaast de wind straks via dat gat m'n huis binnen. Mijn lieve overbuurman Valter reageerde gelukkig heel lakoniek. "Als het kattenluik kapot is, zetten we er gewoon een ander kattenluik in Christina." Daar kan ik iets mee..
En zo heb ik altijd een waslijst 'aandachtpunten'. In oktober hebben die allemaal te maken met de verwarming van het huis. "Je moet antivries in de radiatoren doen als je je thermostaat op 5 graden laat staan, als het echt koud wordt bevriest de zaak". Goedbedoelde adviezen, daar ontbreekt het hier niet aan. Ok, ok, morgen ook het mannetje van de combiketel bellen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
