WONEN IN ITALIË – Een tweede huis, een ramp
"Ineke, hij heeft getekend! Ik ben het huis kwijt! Er is een last van m'n schouders gevallen."
Ik heb vriend Peter uit Amsterdam aan de telefoon die zijn huis in Mombarcaro eindelijk heeft verkocht en een gat in de lucht springt dat hij er vanaf is.
Want zo kan het ook gaan met een tweede huis in het buitenland. Het kan op een enorme des-illusie uitlopen. Nu is dit wel een bijzonder geval. Peter kocht het huis zo'n tien jaar geleden met zijn partner Joop. Die overleed na een paar jaar. Daarna kon Peter zijn draai in het huis niet meer vinden, te veel herinneringen.
Een tweede huis. Waarom niet, als je het kunt betalen? Als je even rondneust op het internet en je ziet dat je bv. hier in Piemonte al voor een ton iets kunt kopen, dan is een afspraak met een makelaar in de volgende school-vakantie zo gemaakt.
Maar bedenk wel, een tweede huis in het buitenland heeft ook nadelen, waar je misschien niet zo gauw bij stil staat. Vakantieplannen hoef je niet meer te maken, want je gaat voortaan naar je vakantiehuis. Daar gaan dingen kapot net als jij er niet bent, nestelen giri's (relmuizen) zich onder je dak en wordt er ingebroken.
En met al die problemen word je geconfronteerd als je op je werk zit in Nederland, of thuis, in ieder geval als je wel iets anders aan je hoofd hebt.
Ook het op afstand onderhouden van een huis valt niet mee. Met als gevolg dat je bij aankomst in je tweede huis de eerste dagen voornamelijk bezig bent het struikgewas in je tuin te beteugelen, en technische haperingen te verhelpen. Want apparatuur die lang niet wordt gebruikt, wil het nog wel eens af laten weten.
Zelf kocht ik mijn huis van Neil en Richard, een mannenpaar uit Engeland. Veertigers en beiden werkzaam in de verpleging. Ze kochten mijn huis voor een krats. Maar het moest compleet verbouwd worden. Zeven jaar waren ze ermee bezig.
De verbouwing duurde en duurde. Al hun vakantiedagen en spaargeld verdwenen naar dit project. Het werd prachtig, ik neem nog steeds m'n petje voor ze af.
Maar tegen de tijd dat ze klaar waren, wilden ze wel eens ergens anders heen dan naar Italië. Met name Richard die zich had laten meeslepen en die al niet zoveel had met Italië, wilde naar Bali toe, of een weekje naar Wenen. Ook de taal was voor deze Britten een groot probleem en dan blijft het contact met de bevolking beperkt.
Uiteindelijk verkochten ze hun huis aan mij die het kocht als eerste en enige huis. Ik woon er permanent. Vorig jaar kwam Neil een weekend langs met z'n moeder. Beiden raakten geëmotioneerd toen ze door het huis liepen. "But this is my parquet! Mom look your room!" De tranen stonden hen in de ogen. Je zag ze worstelen met hun verloren droom.
Peter uit Amsterdam besloot zijn huis, na de dood van zijn partner, te gaan verhuren. Hij maakte afspraken met een echtpaar uit de buurt dat het huis en de tuin schoon zou maken na iedere wisseling van huurders. Maar toch was er iedere keer wat.
Duitse huurders vertrokken al na een dag omdat er relmuizen door het huis liepen. De waterzuiveringsinstallatie van het zwembad ging kapot. De pin-automaat slikte het bankpasje in van het echtpaar dat het huis onderhield en ook rekeningen voor hem betaalde. Ik kan me goed voorstellen hoeveel rust het hem moet geven nu hij is verlost van die onuitputtelijke bron van telefoontjes, post, gezeur en gedoe op 1200 km. afstand.
Een ieder die een tweede huis in het buitenland wil kopen, zou ik willen toeroepen: weet je zeker dat je voortaan alleen nog maar daarheen wilt, een enkel uitstapje daargelaten? Spreek je de taal van het land een beetje, anders blijf je op je eigen eiland zitten. En zorg ervoor dat je iemand vindt die een oogje op je huis kan houden en die kan handelen als je hek kapot is en de zwijnen door je moestuin stampen of als er dakpannen van je dak zijn gewaaid.
Stel je goed op de hoogte van het klimaat, zodat je bij aankomst in de kerstvakantie geen bevroren leidingen aantreft omdat je niet wist dat het er ook flink kan vriezen. Breng het huis na aankoop zo snel mogelijk in een goede staat zodat je niet, iedere keer als je er komt, voor nieuwe verrassingen komt te staan.
En... ook heel belangrijk: vinden de kinderen het er wel leuk? Vrienden die een tweede huis hadden op het Romeinse platteland, zaten met twee pubers die zich er kapot verveelden. Af en toe huurden ze een appartement aan zee om hen een plezier te doen. Uiteindelijk hebben ook zij hun huis verkocht.
Maar nu genoeg over de nadelen. Als het tweede huis je vaste stek wordt, een rustpunt waar je graag tot jezelf komt en je telkens naar de volgende vakantie uitkijkt om er weer naartoe te kunnen gaan en je je verheugt op het gepruts in de tuin en het ritje naar de markt, dàn is het kopen van een tweede huis wel een goede beslissing geweest!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
