WONEN IN ITALIË – Doorzakken
Italianen vinden niets belangrijker dan eten. Een vriendin van mij werd hierin weer eens bevestigd toen ze na de begrafenis van haar buurman enigszins bedrukt de kerk uit liep. Ze zag een buurvrouw op zich af komen. Ze verwachtte een meelevende opmerking over de overledene en zijn familie. Maar tot haar verbazing riep de vrouw haar toe: "Heb je nog genoeg zucchini?"
We moesten er later op het terras van de bar erg om lachen. Ik zat daar met mijn oude doorzak-maatje Alfred Stokman die een paar dagen bij mij logeerde. In de tijd dat we allebei bij de omroep werkten, gingen we na onze dienst vaak nog even een biertje drinken bij de 'Jonge Graaf' in Hilversum. We hadden elkaar zes jaar niet gezien dus er was heel wat bij te kletsen.
Na hem langs wat attracties van deze streek te hebben gevoerd: Barolo, La Morra, Monforte, wilde Alfred ook wel eens de bar van Mombarcaro zien. Dus wij naar de piazza. Nadat hij het uitzicht had bewonderd en wat aan de verrekijker had gedraaid, gingen we aan een tafeltje zitten.
Er was net een begrafenis afgelopen. De mensen stroomden vanaf de kerk boven op de heuvel naar de piazza. Het werd steeds drukker. Daar zagen we twee bekenden aankomen, Nederlanders, ook zij kwamen van de begrafenis. We maakten snel plaats aan ons tafeltje. Ze waren wel toe aan een alcoholische versnapering.
Doorzakken, dat heb ik in het verleden heel wat gedaan. Maar aan Italianen is het niet besteed. Dat urenlang in een kroeg blijven hangen, slap ouwehoerend en rondje na rondje bestellen, dat is niks voor hen. Het was grappig dat net nu Alfred er was zich de gelegenheid voor deed om het nog eens dunnetjes over te doen.
Het werd ouderwets gezellig. Ornella bracht de ene na de andere bestelling. Bier, Spritzen, chips. Anekdotes vlogen over de tafel, mijn stem nam per biertje in volume toe, we lagen om de haverklap dubbel, vaak om niks. Ja, dacht ik later, toen we naar huis liepen: dit kun je echt alleen maar met Nederlanders.
Die lieve Grazia die ook van de begrafenis afkwam, schoof ook nog even aan en dronk in een vloek en een zucht haar 'Marocchino', één van de varianten op de espresso. Na een korte kennismaking met het gezelschap ging ze weer snel naar huis waar drie kleinkinderen op haar wachtten.
Vanmorgen is Alfred weer vertrokken. Het was hem hier blijkbaar bevallen want bij het afscheid zei hij dat hij erover dacht nu ieder jaar een paar dagen te komen. "Gezellig wat rondlopen hier en een slokje drinken". We zullen zien.
Nu lijkt het misschien of Italianen niet gezellig zijn maar dat is niet zo. Maar zij waarderen een heel ander soort gezelligheid. In de eerste plaats samen eten, maar ook overdag even een espresso met elkaar drinken of ook wel een glas wijn of een 'aperitivo'.
Hun levensstijl is een stuk soberder en Italianen hechten ook veel meer aan 'decorum'. Die zullen zich niet zo gauw met dubbele tong en een onzekere tred in een openbare gelegenheid manifesteren, terwijl wij schaamteloos schreeuwend en brullend van het lachen half over de tafel kunnen liggen.
Maar soms heb ik dat toch ook wel nodig, me een beetje laten gaan. En gelukkig ben ik hier niet de enige. Er zijn meer Nederlanders en ook Duitse drinkebroeders waar ik regelmatig mee op het terras voor de bar beland.
En ondertussen weet ik, hoe langer ik hier ben, ook de Italiaanse gezelligheid meer te waarderen. Vooral in de winter is het uurtje naast de brandende houtkachel bij Rosa aan de keukentafel, met een sterke espresso voor m'n neus, me veel waard. En je hebt de volgende dag geen houten kop.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
