WONEN IN ITALIË – Darm-perikelenen
En daar lag hij dan, zo blauw, zo blauw: de Middellandse Zee. Op mijn terugreis uit Nederland besloot ik via de Bloemenrivièra terug te rijden. Maandenlang mochten wij als Piemontezen niet naar zee. Nu lag hij daar, ook nog onder een stralende zon.
Het is niet eerder gebeurd dat ik zò blij was weer 'thuis' te komen in Italië. De twee weken in Nederland waren helaas geen succes. Dat had niets te maken met mijn moeder of met Nederland. Maar met een darminfectie die ik de eerste avond in Duitsland opliep na het eten van licht bedorven vlees.
Diezelfde avond kreeg ik al last van m'n darmen. De hele eerste week in Nederland had ik last van darmkrampen. De tweede week ging het over in diarree. Ik ging naar de dokter en die zei dat hij mij geen medicijnen zou geven want dat de darmen zich op natuurlijke wijze moesten herstellen.
Maar dat duurt wel even. Er zijn nachten geweest dat ik wel tien keer naar de wc moest hollen. En dan logeer je ergens, weliswaar bij vreselijk lieve mensen, maar toch, ik was als de dood voor 'ongelukjes'.
Gelukkig is dat niet gebeurd en toen ik maandagmorgen om 5 uur het huis verliet, stond er een tasje bij de voordeur vol darmvriendelijke knabbelarijen, fruit en flesjes water. Zo lief.
Net toen ik de deur achter me dicht wilde trekken, brulde Astrid van boven af "Ineke goeie reis!!" Ik denk dat Arie naast haar mij toen wel heel even vervloekt moet hebben...
Ik moest in één dag door naar de Provence waar ik twee nachten bij mijn vrienden Auke en Frans zou logeren. Het was ongeveer 1000 km., het regende aan één stuk door en dan ook nog die diarree. Het was geen gemakkelijke reis zal ik maar zeggen. Uitgeput kwam ik 's avonds om zes uur bij ze aan.
Toen was ik het ongemak van de reis ook weer zo vergeten. De lieve zorg van deze twee oude vrienden viel als een zachte deken over me heen. Ik liet me heerlijk verwennen. Woensdag vertrok ik uiteindelijk naar Mombarcaro, maar dus niet zonder eerst de Bloemenrivièra aan te doen.
Ik had bedacht dat ik risotto met vis kon eten, licht verteerbaar en vezelrijk. Ik streek neer op een terras aan de boulevard van Ospedaletti. Naast mij zat een ouder echtpaar. Ze begonnen al vrij snel tegen me te praten.
Ze waren aan het rondtrekken in een camper, vertelden ze mij. Ze kwamen uit Lecco aan het Comomeer. Toen ze aan hun ouderdom refereerden, zei ik dat ik ook zo jong niet meer was. "Maar wij zijn al wel een eindje over de tachtig hoor" lachte de man schalks.
Ze hadden twee electrische fietsen en een scooter bij zich in de camper, vertelden ze, zodat ze er gemakkelijk op uit konden. Toen ze vertrokken, schoot de man als een raket over het fietspad. "Zie je dat nou?" riep de vrouw naar mij boos knikkend in de richting waarin haar man was verdwenen. Ze worstelde zich op haar fiets en toen was ook zij snel uit het zicht verdwenen. Zo kun je dus ook oud worden.
Om half zes reed ik Mombarcaro binnen. Sara zat buiten voor haar winkel en zwaaide. Ik tutterde omhoog en parkeerde.
Binnen kwamen de poezen blij op me afgelopen. Terrasdeuren open, het rook heerlijk buiten en...mijn gras was gemaaid.
De tuin stond wel vol onkruid maar doordat Giorgio had gemaaid, zag het er toch redelijk netjes uit. Vanmorgen had ik meteen al m'n eerste koffie-visite. Buiten op het terras. Vandaag rustig aan gedaan. Ook veel in de zon gezeten.
Er is één voordeel aan al dat getob met die darmen. Ik heb in een noodtempo mijn ideale gewicht weer bereikt. Maar liever had ik die vier kilootjes er nog wel aan gehad en lekker een pilsje kunnen drinken. Maar nee, voorlopig blijft het bij water en thee.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
