WONEN IN ITALIË – Coronavirus
De Italianen beginnen schoon genoeg te krijgen van alle veiligheids-maatregelen die na de uitbraak van het coronavirus zijn ingevoerd. De president van de regio Piemonte zei gistermorgen:
"Nu we in Piemonte nog maar één besmetting hebben, is het misschien tijd om weer naar het normale leven terug te schakelen."
Ook in andere regio' s klinkt dit geluid. Zelfs in de rode zone met honderden besmettingen.
In Milaan besloot men gisteren de kroegen ook na zessen weer gewoon open te houden. Het journaal liet beelden zien van jonge mensen die opgelucht van hun aperatief genoten.
Vanaf maandag gaan in Milaan ook musea, theaters en de Dom weer open en ook in andere gebieden, zoals de Veneto en de Marken, wil men onder bepaalde restricties weer terug naar 'normaal'.
Sommige mensen die ziek zijn geweest van het coronavirus, laten weten dat ze weer beter zijn. Zo haalde een koorzanger van de Scala het journaal.
De ellende begon vrijdagavond op een cursus die ik volg bij het Rode Kruis in Monesiglio. Een verpleegster uit Savona kreeg het woord voordat de les begon. "Ik wil helemaal geen paniek zaaien hoor, maar het coronavirus zou de komende dagen nog wel eens een 'problemino' kunnen worden". Nou dan weet je het wel, foute boel. We waren er niet meer helemaal met ons hoofd bij die avond.
De volgende dag, in de bar, in de winkel van Sara, ging het nergens anders over. Bij Lodi en Codogno waren tientallen met het coronavirus besmette inwoners ontdekt.
De volgende dag, zondag, toen ik bij mijn buren de verjaardag van de kinderen ging vieren, was zojuist bekend geworden dat de scholen een week dicht gingen en alle evenementen zouden worden afgelast.
Elf gemeenten in de rode zone, tussen Milaan, Venetië en de Po-delta werden van de buitenwereld afgesloten.
Op tv is het smullen geblazen. De hele avond live-programma's waar een keur aan gasten aanschuift. Presentator Fabio Fazio van het programma 'Che tempo che fa' zat zondagavond in z'n eentje in een zaal zonder publiek. Het hele programma was natuurlijk gewijd aan het coronavirus.
Op zeker moment verscheen een snotverkouden burgemeester van één van de afgesloten stadjes live in de uitzending. "Misschien heeft u wel het coronavirus" zei Fabio. "Heeft u zich al laten testen?" De burgemeester moest erkennen dat de test was uitgesteld omdat de wattenstaafjes op waren.
Landelijk coronacoördinator Borelli, te gast in het programma, kreeg bijna een rolberoerte.
Avond aan avond zie ik in het journaal en in de actualiteitenuitzendingen de Italiaanse Gerri Eickhofs en Kees van Dams uren in het donker staan met een microfoon in de hand aan de rand van een afgesloten dorp.
De journalisten mogen in de stadjes die in quarantaine zijn af en hoe reportages maken. De mensen daar vervelen zich rot. De berichtgeving van de RAI probeert de kijkers zoveel mogelijk gerust te stellen. Om de haverklap verschijnt er een viroloog in beeld met cijfers die ons van het geringe risico van het virus moeten overtuigen. Bij iedere dode wordt verteld hoe oud en krakkemikkig hij (of zij) was.
Iedereen gaat op z'n eigen manier met het coronavirus om. De één sluit zich op in huis, de ander gaat naar de winkel om alcohol en desinfecterende zeep te halen. De Protezione Civile verspreidt tips hoe besmetting te voorkomen en dan staat 'handen wassen' bovenaan. Bij Sara vroeg iemand vanmorgen om alcohol. "Ga je je huis desinfecteren?" vroeg ik de betreffende vrouw. Sara, buiten haar gezichtsveld, wees naar haar voorhoofd.
Burgemeester Simone stuurt ons via de dorpsapp het nummer op dat we moeten bellen als we denken het virus bij ons te hebben. Je bent verplicht om dat te melden. Dus ziek en koorts, bellen! En onze eigen Francesca, net afgestudeerd arts, plaatst de hele dag geruststellende berichten op Facebook.
Gisteren was ik op de markt van Ceva. Het was er aanzienlijk minder druk dan op andere woensdagen. Ikzelf besloot op het terras koffie te drinken, de zon scheen en een volle bar trok mij op dit moment ook niet erg. Het terras zat in een mum van tijd vol terwijl Italianen, normaal gesproken, echt niet gauw buiten gaan zitten.
Vanuit het koor liet zuster Silvana zich horen. Het as-kruisje zou woensdag niet worden uitgereikt. Nou had ik toch al andere plannen, ik zou met een vriendin pizza gaan eten. We besluiten niet naar de pizzeria te gaan waarvan de eigenaar net een maand door Thailand heeft gezworven. Ik ga het niet opzoeken.
En ja hoor, daar komen, via apps en het journaal, ook de eerste waarschuwingen binnen voor dieven die langs de deuren komen met 'tamponi'. Ze bieden aan een coronatest te doen met wattenstaafjes die ze bij zich zouden hebben. Maar als ze eenmaal binnen zijn, roven ze je huis leeg.
Het is te hopen dat het allemaal snel voorbij gaat. Zeker voor de ondernemers die afhankelijk zijn van het toerisme. De regio Marken heeft net besloten scholen, musea en andere openbare gebouwen gewoon weer te openen. Pasen is over zes weken. Ik hoop dan zelf op Monteisola te zitten, midden in de rode zone.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
