WONEN IN ITALIË – Corona-ganzenbord
Toch maar weer een weekje naar m'n moeder. Omdat het nu kan. Je weet niet hoe de situatie over een paar weken is.
Kwamen we op 15 juni uit een regime van gesloten grenzen, twee maanden later lijkt Europa veranderd in een soort lappendeken waarin de verschillende landen steeds van kleur veranderen: geel, oranje of rood.
Het zijn codes die aangeven hoe het gesteld is met het aantal corona-besmettingen. Als een land of streek oranje of rood kleurt, is het foute boel.
Ik ga opnieuw een weekje naar Nederland, ook om mijn zusje te zien. Ze woont samen op Malta en zou pas op 22 augustus naar Nederland komen. Maar omdat de besmettingen op Malta toenemen en het eiland ieder moment code oranje kan krijgen, heeft ze haar ticket omgeboekt en is ze vorige week al in Nederland aangekomen.
Net op tijd want vlak na haar vertrek wordt Malta inderdaad oranje. Maar ze is van het eiland af en hoeft niet in quarantaine.
Ik vertrek vanuit een geel Italië naar een geel Nederland. Code geel betekent 'redelijk veilig' maar wel 'opletten' voor covid. Dat kan snel veranderen. Ook Nederland dreigt oranje te worden en in dat geval moet ik bij thuiskomst in Mombarcaro eerst weer twee weken in quarantaine.
Ik voel me af en toe net alsof ik op een bordspel rijd en ik moet uitkijken op tijd in de goede vakjes terecht te komen. Een soort ganzenbord. Gauw doorrijden voordat ik in de put terecht kom of ik drie beurten in de gevangenis moet blijven.
Op weg naar Nederland kom ik eerst in Zwitserland. De normaal zo pietluttige Alpenbewoners lijken nonchalant met corona om te gaan. Ik zie er weinig mondkapjes, wel pijlen op de grond en rood/witte linten in wegrestaurants. Maar in de wc is de zeep op en er staat geen desinfecterende gel.
Duitsland is het volgende land waar ik doorheen rijd. Hier draagt iedereen een mondkapje, overal staat gel en zodra je ergens koffie drinkt uit een echt kopje en dus niet uit een kartonnen bekertje moet je een contactformulier invullen. Langs de Autobahn is op een parkeerplaats een 'teststraat' ingericht. Er staan tientallen auto's op hun beurt te wachten.
Een dag later ben ik in Uden. De volgende dag vertrekt mijn zusje al naar haar huis in Frankrijk. De Morvan waar haar huis staat, is nog geel maar de regio's rondom Parijs en Marseille zijn oranje geworden. Ze is erg bang dat ze niet meer bij haar huis kan komen. Maar maandagmiddag stuurt ze een opgelucht appje: "arrivé!"
Maandagmorgen in Uden betekent markt. Een draaiorgel staat vrolijk voor ons terras te spelen. Het is druk. M'n moeder kijkt naar de mensen die voorbij lopen. Er valt ook heel wat te kijken. De sfeer in het dorp is vrolijk en onbezorgd.
Ik denk aan Italië waar je, door de mondkapjes en de rijen voor de winkels, geen moment nièt aan het virus kunt denken. Hier in Uden is niets van corona te merken. Geen mondkapjes, alleen wat pijlen op de grond die de looprichting aangeven en waar niemand zich iets van aantrekt.
Maandag zal ik weer terugrijden naar Mombarcaro. Opnieuw door die landen die voortdurend van kleur verschieten en waar overal verschillende regels gelden. Want dat maakt zo'n reis wel duidelijk. Er is geen gezamenlijk beleid in Europa. Ieder land doet het op zijn eigen manier.
Op facebook staat ondertussen een commentaar van mijn buurvrouw uit Mombarcaro. Ze heeft de foto's van de markt in Uden gezien. "Christina hoe kan het dat niemand op de foto een mondkapje draagt?" Ja hoe kan dat? Ander beleid. Ze zullen me in Mombarcaro de eerste twee weken na thuiskomst wel behoorlijk op afstand houden.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
