WONEN IN ITALIË – Camper
Het is weer het seizoen van de logé's.
Een deel komt met het vliegtuig aan in Genua. Die haal en breng ik rijdend over de Via Aurelia.
Anderen komen met eigen vervoer. Gisteren kwam voor het eerst iemand aan in een camper: vriendin Maud.
Het was even millimeterwerk om het gevaarte tussen mijn huis en het tuinmuurtje te manoeuvreren de parkeerplaats op.
De buren keken met grote ogen toe. Zeker toen daar een klein vrouwtje van pak weg 1 meter 60 uit kwam stappen.
Maud, het zusje van mijn overleden hartsvriendin Rachèl.
Een paar jaar geleden heeft ze haar leven totaal omgegooid. Ze verkocht haar huis in Hilversum en trekt sindsdien rond in een camper. Of eigenlijk mag ik dat van haar niet zeggen: het is een bus.
Ze heeft in haar eentje een groot deel van Europa doorkruist en heeft veel mensen leren kennen die ook voor deze manier van leven hebben gekozen.
Via al die contacten kwam ze uiteindelijk in Italië terecht en ja, ik ben natuurlijk niet verbaasd, ze zegt volledig verliefd te zijn geworden. Met name op Sicilië. Daar heeft ze langere tijd gestaan.
Maar nu is ze dus even in Mombarcaro. Ik had de logeerkamer al voor haar klaar gemaakt maar o nee, ze slaapt het liefst in haar eigen bed in de camper.
Na aankomst woensdagavond hebben we geborreld en daarna heb ik nog even een heel diner in elkaar gerommeld. We hebben tot half één 's nachts buiten zitten eten. Het was ook voor het eerst dat dit kon.
Met ieder een groot glas Roero Arneis in de hand praatten we bij en genoten van de zwoele temperatuur en de vele vuurvliegjes die in het donker oplichtten.
Vandaag kreeg ik een rondleiding in haar 'bus' die zeer ingenieus is ingericht. Zo heeft het keukentje bijvoorbeeld twee ingebouwde gasstellen, één om binnen op te koken en één voor buiten.
Bijna de helft van de ruimte wordt in beslag genomen door een enorm bed. En naast dat bed staat een zwarte doos en dat is de wc. Daar kan ze haar behoefte op doen en die moet ze natuurlijk regelmatig legen.
Toen ze eenmaal over de zwarte doos begonnen was, kon ze het in haar enthousiasme niet laten me ook een minder smakelijk detail te vertellen, namelijk de praktische aanpak van de stoelgang.
De grote boodschap komt in dè doos terecht in een zakje met zaagsel. Als ze klaar is, strooit ze er nog wat zaagsel op, daardoor geen geurtjes! en vervolgens legt ze een knoop in het zakje en mag ze het voor deze keer op mìjn composthoop gooien.
Naast het bed staat ook de ijskast die wordt opgeladen door zonnepanelen. Er is ook een kleine zithoek waar je bij slecht weer een boekje kunt lezen. Overal zijn kastjes of ruimtes waarin je spullen kwijt kunt.
Iemand die gevoelig is voor claustrofobie, zoals ik, zou in deze supermoderne bus geen oog dicht doen. Maar Maud past ie als een comfortabele jas, ze voelt zich totaal gelukkig in haar nieuwe leven.
Morgen gaat ze voor een paar maanden naar Nederland. Haar dochter studeert begin november af in Wageningen.
Maar dan zet ze weer koers naar het zuiden, naar de zon. Ze verdraagt het slechte weer in Nederland niet meer, zegt ze. En met dit vrije leventje hoeft dat ook niet meer. In Sicilië wachten haar nieuwe vrienden.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
