WONEN IN ITALIË – Buitendag
Het blijft maar mooi weer. Vandaag zestien graden en volop zon. Soms hangt er de eerste uren nog mist boven het dal maar de laatste ochtenden was dat niet het geval. Ik ging dus ook meteen maar wandelen gistermorgen.
Op de terugweg in de bar vertelde ik over de desastreuze verkiezingsuitslag in Nederland. "De meest rechtse politicus heeft 37 zetels behaald" riep ik vertwijfeld "en de socialisten maar 25." "Dat jullie nog socialisten hèbben", reageerde de barvrouw schertsend. "Die moet je bij ons met een lampje zoeken."
De mannen die op dat moment ook in de bar waren, Michele, Fulvio en Silvio, keken glazig mijn kant op en dronken hun wijntje. Ze haalden hun schouders op en gingen totaal niet op mijn opmerking in. Het interesseerde ze zogezegd geen biet.
Toen maar de tuin ingedoken. Zondag ga ik naar Nederland en er komt wel degelijk winterweer aan, dus moest ik als
boerin-in-spé mijn maatregelen nemen.
Mijn potjes met zaadjes van spruiten, spinazie en bloemkool waren binnen, achter glas, allemaal opgekomen. Nu moesten ze naar buiten de grond in. Drie sleuven gegraven, plantjes erin gezet en toen een soort plastic tunnel eromheen gezet. Om ze met name tegen nachtvorst te beschermen.
Ondertussen sleurde Totò een klein muisje van onder de 'bietole' vandaan. Het beestje bleef spartelend op z'n rug liggen terwijl Totò alweer door de afgevallen bladeren van de vijgenboom schuimde.
Ik nam het muisje met m'n schep op en zette hem voorzichtig in het struikgewas. Een mens maakt wat mee op zo'n dag.
Toen ik op zeker moment omhoog keek, stond Grazia op het terras. Vijf minuten later wandelde ook mijn Duitse vriendin Christa de tuin in.
Ik zette thee en espresso en even later zaten we gezellig met z'n drieën rond de eettafel, kastanjekoeken te eten en te leuteren. Heel even kwam Wilders nog voorbij maar met Grazia erbij lieten we de politiek maar even onbesproken.
Ik voelde me supergezond gisteravond na zoveel lichaamsbeweging en buitenlucht. Ik krijg nog appelwangetjes.
Ondertussen hangt het huis vol drogend wasgoed. Staat m'n koffer al geopend naast m'n bed en is de afspraak met de kapper gemaakt. Ook heb ik voor een lange hongerwinter kattenvoer opgeslagen, voor Grazia die voor de poezen gaat zorgen.
Het is voor het eerst dat ik naar Nederland ga en dat ik aan het eind van de reis mijn moeder daar niet zal vinden. Dat zal confronterend zijn maar ik moet daar wel doorheen.
Gelukkig wachten er ook veel afspraken met vrienden, familie en oud-collega's dus genoeg om me op te verheugen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
