WONEN IN ITALIË – Brrrrrrr
De tuin is gesnoeid, de berg hout die was bezorgd, is opgestapeld, de schoorsteen is geveegd en gistermiddag heb ik ook nog even een griepprik gehaald.
Ik heb zelfs een wintertrui afgebreid, kortom ik ben er helemaal klaar voor, laat die verdomde winter maar komen.
Het zou gaan sneeuwen. Na een eerste aankondiging, waarschijnlijk door iemand in de bar, had al gauw niemand het nog ergens anders over. Ik belde mijn tuinhulp, de schoorsteenveger: kom gauw, het gaat sneeuwen. Grazia en Guglio kwamen helpen met het stapelen van het hout.
Maar na een paar dagen verdween de voorspelling en tekenden zich alleen maar zonnetjes af op de weerpagina van mijn mobieltje.
Inmiddels is het al wel behoorlijk koud, maar onder een strakblauwe lucht en zon. Het lijkt op wintersportweer, al zitten we nog niet aan de 0 graden maar dat gaat deze week wel gebeuren.
Het lijkt wel of ik steeds minder goed tegen de kou kan. Meteen als ik 's morgens uit bed stap, trek ik een dikke trui over m'n pyama aan. Daar gaat mijn peignoir nog eens overheen. Erg sexy ziet het er niet uit.
En 's avonds kruip ik, nù al, met twee warmwater-kruiken en onder een dikke wintersprei in bed.
Ondertussen doe ik nog steeds erg mijn best bij het koor Le due Torri. Het vergt ook steeds meer betrokkenheid. We worden aan de lopende band voor concerten uitgenodigd.
Eind november zelfs in de Dom van Cuneo. Twee dagen daarvoor ontvangen wijzelf in de kerk van San Michele een aantal koren.
Tot mijn grote schrik is het gebruikelijk dat we dan ook voor die tachtig man koken. Terloops werden tijdens de repetitie de taken verdeeld: "Ik maak wel insalata russa" hoorde ik iemand zeggen. "Ja en jij maakt wat antipasti hè?"
Ik dacht koortsachtig wat ik nou eens zou kunnen aanbieden. Tiramisù! Dat kan haast niet mislukken. Ik gooide het in de groep.
Een beetje geringschattend nam het groepje vrouwen mij op. Je hoorde ze denken: een Hollandse die zegt tiramisù te kunnen maken? Met iets toegeeflijks in hun stem, zeiden ze: het is goed hoor, maak jij maar tiramisù.
Toen ik het aan mijn Duitse vriendin Christa vertelde, schoot die in de lach. "Ja, jij wilde zo graag integreren, nou zul je het weten ook!"
Toch vind ik het ook leuk om helemaal in die Italiaanse mores mee te gaan.
Na afloop van zo'n concert is het altijd opnieuw zingen geblazen. Na een eerste wijntje zoekt één van de heren tenoren of bassen de tekst van een bekend lied op in zijn telefoontje en zet in.
Voorlopig zijn we dan nog niet naar huis. Maar dat is niet erg.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
