WONEN IN ITALIË – Booster
Ik heb best veel aan m'n kop. Niet in de laatste plaats omdat de covid-besmettingen in Nederland zo uit de hand lopen. Bij mijn moeder op de etage in de St. Jan zijn al vijf bewoners besmet.
Het grote verschil met vorig jaar is nu natuurlijk het vaccin. De mensen die gevaccineerd zijn en toch weer door deze variant besmet worden, krijgen over het algemeen een lichte vorm van covid.
Ook de familie waar ik altijd logeer in Uden heeft covid. Vader en dochter zijn alleen verkouden maar de moeder ligt in bed, hoofdpijn, misselijk, geen reuk of smaak. Ik bel mijn moeder nu iedere dag. Tot op heden maakt ze het gelukkig best.
Maar het geeft toch een onrustig gevoel. Ik ben blij dat ik dinsdag naar Nederland vertrek. Om me goed op m'n verblijf daar voor te bereiden, heb ik deze week zowel een derde boosterprik gehaald, als een griepprik. Je kunt wel zeggen dat ik tot over m'n oren ben gevaccineerd.
Ik heb ook besloten de eerste week weer in het Van der Valkhotel te gaan zitten. Pas na 29 november is het voor alle partijen weer veilig bij mijn lieve logeer-familie. 's Morgens zal ik dubbel gemondkapt naar mama toe gaan en zoveel mogelijk bij haar op haar kamer blijven.
De Rode Kruis-cursus loopt op zijn einde. En daar ben ik bepaald niet rouwig om. Zaterdag moeten we examen doen. Ik kan nu hart-massage geven en weet hoe ik iemand op een brancard moet vastsnoeren en dat is al heel wat, maar ik moet ook een dik boek doorwerken waar ik helemaal geen zin in heb.
Gisteravond kregen we al een stuk of 35 vragen met zoveel medische uitdrukkingen erin dat ik voor het examen wel een woordenboek mag meenemen. Ik had heel veel fouten omdat ik het boek heel selectief heb bestudeerd. Veel wist ik gewoon niet.
Zaterdag krijgen we een half uur voor 50 vragen dus ik denk dat ik dan net bij vraag vijf ben aangeland als de tijd erop zit. Misschien zit mijn kracht toch meer in het puur sociale contact.
Er is onder de cursisten een grijs duifje van mijn leeftijd die me met een bloedserieus gezicht vertelde dat ze hierna haar ambulance-rijbewijs nog gaat halen. Ik viel bijna van m'n stoel. Nee, je bent hier niet gauw ergens te oud voor.
Om van de hak op de tak te springen: het jaarlijkse pannenkoekenfestijn hier thuis, is weer even ongecompliceerd verlopen als altijd. Grazia stond in de keuken pannenkoeken te bakken, de ouders zaten aan een biertje en de kinderen aten zich aan de keukentafel rond.
Daarna was het verstoppertje spelen en leek het af en toe wel of het plafond naar beneden kwam. Met een Nederlandse vriendin besprak ik de bijeenkomst de dag daarna. En dan vooral de 'Italianità'. Sowieso wordt er veel minder gedronken als je iets met Italianen doet.
Maar zij vond het ook heel Italiaans dat toen ik een vader een drankje aanbood hij niet gewoon - nee dank je - zei maar het volgende kwartier uitgebreid over zijn darm-infectie uitwijdde, de reden waarom hij geen biertje kon nemen.
Italianen hebben geen enkele gêne om over hun kwalen te praten. Nou konden we er bij mij vroeger thuis ook wat van maar dat beperkte zich toch echt tot de familiesfeer. Maar deze overigens heel aardige man leek zich bijna te verlustigen in zijn beschrijvingen van wat er zich allemaal in zijn maag afspeelde.
We moesten er achteraf ook wel om grinniken. Vooral omdat ie ook zo beeldend erover vertelde. Hij deed voor hoe hij af en toe dubbelgeklapt van de pijn achter zijn bureau zat terwijl de bacterie aan zijn maagwand knabbelde. Heel fijn.
Enfin, nog een paar dagen van het mooie weer genieten. Mijn tuin winterklaar achterlaten en dan vertrek ik dus dinsdag naar Nederland en blijf daar tot na de feestdagen. Ik hoop ondanks alle covid-ellende toch wat vrienden te kunnen opzoeken. Ben benieuwd waar Rutte mee komt volgende week.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
