WONEN IN ITALIË – Vrijheid
Een paar dagen stromende regen. Daar waren we hard aan toe. Het gevolg is dat de bloemen, nu de zon weer terug is, als raketten de grond uit vliegen. M'n hele tuin staat vol tulpen, seringen en anemonen. Het gazon dat niet gemaaid kan worden omdat Giorgio niet uit Lesegno kan komen, is een veld van paardebloemen. Heel mooi.
Toch bedrukt mij zo langzamerhand de onvrijheid. Iedere middag loop ik naast mijn tuin het bospad af naar de Provinciale weg. Daar loop ik schichtig om me heen te kijken en schiet dan zo snel mogelijk een zijpad in, onderwijl schrikkend van iedere auto. Politie?
Af en toe lijkt het wel een oorlogssituatie. Toen ik een Nederlands kennisje via de app vertelde waar ik zo al liep, zei zij meteen: "Da's vlakbij ons! Kom dan even een clandestine koffie halen." Nou die uitnodiging nam ik met beide handen aan.
En wat was het gezellig weer eens gewoon met aardige mensen op een bank te zitten, koffie te drinken en bij te kletsen. Wel nadat we elkaar eerst hadden gerustgesteld over het virus.
"Wij zien hier geen hond dus wij hebben zeker geen corona" grinnikte de papa van twee schattige kinderen. "Nou ìk kan hooguit door een hagedis zijn besmet" vulde ik aan.
De moeder van de twee kindjes leidde mij rond over hun terrein waar een luxe camping moet komen. Al 21 boekingen waren binnen en toen brak de epidemie uit. Ze zijn enkele van de vele mensen die afhankelijk zijn van de toeristenindustrie. Ze wonen hier net een jaar.
Ook René uit Amsterdam, eigenaar van casa Bricchetto is gedupeerd. Hij stelde de verkoop van zijn huis uit omdat hij het de hele zomer nog verhuurd had. Nu buig ik me over officiële papieren die nodig zijn bij de verkoop. Zo blijf ik ook een beetje bezig.
Want van 'binge-watchen' (zo heet dat toch: in 1 dag een hele serie afkijken) knap ik niet op. Ik besloot tijdens een regendag eindelijk eens 'House of Cards' te gaan bekijken. De DVD lag al zeker anderhalf jaar te verstoffen. Van tien tot vijf alle afleveringen gezien.
Daarna was ik zo gaar als een tot moes gekookte boon. Versuft en knock out geslagen door Kevin Spacey. Het was een hele goede serie hoor, maar zoveel uur achter elkaar naar bewegend beeld kijken, dat is, geloof ik, niet goed voor mijn hersenmassa. Ik moest een blokje om om me weer een beetje fris in het hoofd te voelen.
Vaak ben ik 's ochtends een beetje lusteloos. Daarom maak ik de avond ervoor al een to-do-lijst voor de volgende dag. Op de lijst stond gistermorgen bijvoorbeeld: groentetaart maken.
Die lieve Grazia had me namelijk de dag daarvoor weer eens wat groentestruiken in de handen geduwd toen ik de voordeur na haar geklop opende. Vanachter haar mondkapje vroeg ze me haastig, want ik stond daar met een ontbloot gezicht, of ik nog eieren nodig had.
Ik ging aan de slag. De 'pasta frolla' had echter zo lang in m'n groentela gelegen dat ie volledig verdroogd was en in kruimels uit elkaar viel.
Naar Sara dus. Plastic handschoenen aan, mondkapje voor. Wachten tot de winkel leeg is. Handen in plastic handschoenen onder een kraantje met desinfecterende zeep houden, handschoenen insmeren. Afgelopen week had ik ook groente nodig en dan moet je tegenwoordig over je gehandschoende hand nòg een paar plastic handschoenen aantrekken voordat je een sinaasappel mag pakken.
Veel Italianen zijn panisch van angst voor het virus. Een oud-collega die in Rome woont, vertelde me: "Ineke ik heb buren die zelfs in huis de hele dag met een mondkapje op lopen. En als de man van zijn werk thuis komt, moet hij zich op het balkon helemaal uitkleden en krijgt hij van zijn vrouw schone kleren. En hij werkt niet eens in een ziekenhuis of zo."
Gelukkig hoef ik me bij Sara nog niet uit te kleden, dus ik was binnen een half uur weer thuis om mij nu echt op de groentetaart te storten. Zo bedenkt een mens telkens weer wat anders.
Vanmiddag vond ik mijzelf terug met een bingo-kaart in mijn hand, via mijn telefoon turend in een huiskamer in Amsterdam waar de dochter van mijn vriendin Wil een bingo had georganiseerd. De andere twee deelneemsters zaten in Hilversum.
Ik blijf het toch een beetje gek vinden zo'n video-verbinding maar het is heel gewoon geworden. Iedereen doet het.Je hebt in ieder geval even contact met elkaar en dat is leuk. Zeker met een wijntje erbij.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
