WONEN IN ITALIË – Cultuurverschillen
Vooropgesteld: het zijn schatten. Niet allemaal natuurlijk, maar in algemene zin ben ik dol op Italianen, al moet ik aan sommige typische Italiaanse eigenaardigheden toch wel wennen.
Sommige dingen weet je gewoon: ze ontbijten in de bar, de tv staat altijd overal aan, ze praten veel en hard en het liefst over eten en op welk tijdstip je ook bij iemand langs komt, je krijgt àl-tijd espresso.
Maar er is ook typisch Italiaans gedrag waarvan je je pas bewust wordt als je een tijdje tussen die lieve schatten ìn woont.
Zo doen Italianen alles het liefst met zoveel mogelijk mensen.
"We waren uitgenodigd voor een etentje bij onze buren. Een man en vrouw van onze leeftijd, leuke mensen. Met een goeie fles wijn gingen we naar ze toe."
Agnes en Piet hadden zich ingesteld op een avondje bijkletsen met Claudio en Teresa maar wie schetst hun verbazing als ze bij hen thuis nog een aantal gasten aantreffen. Daarmee wordt het wel een hele andere avond dan ze zich hebben voorgesteld. Met hun buren spreken ze slechts oppervlakkig terwijl ze zich uitputtend in hun beste Italiaans met allerlei vreemde mensen moeten onderhouden.
Dat ze praatziek zijn, wekt soms irritatie op.
"Ik was in het Rijksmuseum in Amsterdam. Liep van de ene zaal naar de andere, samen met andere toeristen. Bijna iedereen luisterde naar zijn koptelefoon met uitleg over de schilderijen. Iedereen luisterde ...behalve de Italianen, die praatten maar door. Dwars door de uitleg heen, heel irritant. Echt en ze waren de enigen!" Het is notabene een Italiaan die deze kritiek op zijn landgenoten uit. Het altijd moeten praten.
Toen ik laatst aan een winkelier in Ceva vroeg wat ze van de Nederlandse klanten in haar zaak vond, zei ze: "Ze zeggen zo weinig. Ze komen met hun aankoop naar de toonbank, wachten tot ik het voorwerp heb ingepakt en rekenen af. Ze zeggen al die tijd maar een paar woorden." Dat zwijgzame, daar houden Italianen niet zo van.
Bij Italianen lopen privéleven en zakelijke belangen volkomen door elkaar. Ik ken een Nederlander die hier al jaren woont en allerlei plannen heeft. Laatst had hij een vergadering met ondernemers uit de streek. Toen ik de volgende dag vroeg hoe het was geweest, zuchtte hij diep.
"De eerste helft van de avond wisselen de heren alleen maar privé-nieuwtjes uit. Wie er dood is, wie in scheiding ligt, of de moeder van Luca nog in het ziekenhuis ligt, etcetera. Het duurt lang voordat ze eindelijk ter zake komen." Ik vroeg of het altijd zo gaat. Ja het gaat altijd zo, zegt hij wederom zuchtend.
En dan die gekte van het 'andare per funghi'. Zodra er een bui regen is gevallen, trekt heel Italië erop uit om paddestoelen te zoeken. Eetbare paddestoelen. Mijn overbuurman, normaal zijn bed niet uit te branden, rijdt dan al om zes uur 's ochtends de bossen in, in de waan dat hij zo vroeg de enige is. Maar dat denkt dus nog een x-aantal mensen. Ik ben nog nooit mee geweest, maar het zal aardig ritselen in het bos.
Als er nou iets is waar Italianen helemaal geen moeite mee hebben, is het praten over lichamelijke ongemakken. Zo is tijdens een gezellig etentje praten over de spijsvertering, het 'digerire', hier eerder regel dan uitzondering. "Nee dank je ik neem geen salade want dat verteert bij mij moeilijk en dan kan ik ook moeilijk naar de wc."
Pijntjes hier en pijntjes daar worden omstandig beschreven. Niet alleen in de wachtkamer van de dokter maar ook in de bar, op de markt, op straat. Als ik de directeur van het Rode Kruis op straat vraag hoe het met hem gaat, brengt ie z'n hand naar z'n schouderbladen en begint omstandig z'n rugklachten te beschrijven. Nee, in deze cultuur hoef je niet altijd flink te zijn.
Hier op het platteland kom je natuurlijk ook weer andere fenomenen tegen dan in de stad. Zo dient een tuin om groente in te verbouwen, maak je geen weken van te voren afspraken en ga je om zes uur de straat op voor een praatje maar een drankje erbij, ho maar. Italianen leven sober, tussen de maaltijden door gebruiken ze niks.
Alles wat ik hierboven beschrijf, slaat natuurlijk op wat ikzelf de afgelopen drie jaar heb opgemerkt. Misschien dat andere Nederlanders andere ervaringen hebben. Naast deze 'eigenaardigheden' moet ik zeggen dat ik alleen maar hulpvaardigheid en gastvrijheid van ze heb ondervonden. Ze offeren zo een hele dag voor je op om met je naar het ziekenhuis te gaan of om de nieuwe verzekering van je auto te regelen. Nee, Italianen...niks mis mee.
- De beslissing
- Lees meer
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
